Եւ
էր
Տէր
Խաչատուր
անուն
աբեղայս
այս
ի
մեր
մանկական
ժամանակին,
որ
երեւեալ
սորա
ի
մեր
խեղաթիւր
կարգ
եւ
կրօնք
խառնակեալ
ժամանակի,
այլ
խաւարն
անգիտութեան
շուրջ
պատելով
զամենեսեան
եւ
բարեկարգութիւնք
բնաւ
ոչ
ուրեք
երեւեալ
ի
վանորայսն,
որ
միայն
սուտ
անուամբ
էր
վանք
եւ
աբեղայք,
որ
աշխարհականաց
տունք
շատ
լաւք
էին
քան
սուտանուն
վանորայքն,
մանաւանդ
Կամախոյն
եւ
Երզնկոյն,
որք
նստէաք
ի
խաւարի
եւ
ի
ստուերս
մահու:
Լինէր
որ
ի
քաղաքունայքն
գնայաք,
ժամ
ու
պատարագ,
այսմաւուրաց
ձայն
եւ
քարոզ
եւ
խրատ
լսէաք,
թէ
ոչ`
ի
խաւարի
կայաք,
կուր
կուրի
առաջնորդելով
անկեալ
կայաք
ի
խորխորատս:
Եւ
յայնմ
խաւար
եւ
նսեմ
ժամանակին
երեւեալ
այս
սուրբ,
առաքինասէր
եւ
մաքուր
վարուք
կրօնաւորս
Խաչատուր,
շրջելով
ի
յԵրզնկոյ
եւ
Կամախոյ
վանորայսն
եւ
բնաւ
ամենեւին
ի
գիւղ
կամ
ի
քաղաք
չէր
մտաներ
եւ
ոչ
առնոյր
ինչ
յումեքէ,
այլ
միայն
մէկ
իսպիտակ
վալա
շալ
չուխայ
ունելով
վերարկու
անձին:
Եւ
ուր
վանք
որ
գնայր
մէկ
մորթ
ներքարկ
արկանէր
եւ
քար
կամ
փայտ
դնելով
ի
ներքոյ
գլխոյն
եւ
հանապազ
աշխատէր
ի
գործ
վանացն,
եւ
ոչ
կամէր
դատարկութեամբ
կալ
ի
գործոյ:
Եւ
հանապազ
սաղմոսէր
եւ
շարական
քաղէր
ընդ
գործոյն
վասն
առաւել
սերտութեանն,
որ
ես
զ«Երգեցէքեին
մէկ
քանի
պատշաճն
ի
նմանէ
առնելով
դաս`
գեղեցիկ
գունով
եւ
խաղով:
Եւ
էր
հեզահոգի
եւ
խոնարհամիտ
եւ
անփառամոլ.
որքան
դիմանայր`
թէ
մէկ
ամիս
կամ
երկու
կամ
առաւել
երեք,
ոչ
նեղէր
եւ
տրտմեցուցանէր
զոք
եւ
ոչ
տրտնջայր
յումեքէ:
Եւ
յորժամ
իւր
ուխտի
պայմանին
լնոյր,
նա'
բնաւ
ումեք
չեր
յայտներ
զգնալն,
ի
գիշերի
յարուցեալ
գաղտ
գնայր
իբր
զփախստական,
եւ
ի
ժամ
առաւօտեան
աղօթին
այլ
ոչ
գտանէին
եւ
ափսոսային
աւաղելով,
եւ
յետ
քանի
աւուրց
լսէին
որ
այս
անուն
վանքն
է:
Եւ
որպէս
զՄարտիանէ
փախչէր.
եւ
ասացին
թէ`
սա
այլ
ի
Տաթեւու
անապատն
է
գնացեր
եւ
անդ
է
վաղճաներ
ի
մէջ
եղբարցն
սրբոց
ի
փառս
Քրիստոսի,
որոյ
յիշատակն
օրհնութեամբ
եղիցի.
ամէն:
