Նամակներ (1884-1915)

301. [ՆԱԶԸՄ ԲԷՅԻՆ]

Թարգմանութիւն

Հալէպ, 28 յունիսի [11 յուլիսի], 1915

Էֆէնդիս,

Ձեզ հետ սահմանափակ յարաբերութեան մէջ լինելով հանդերձ, ինչո՞ւ եմ դիմում Ձերդ մեծութեան օգնութեանը. որովհետեւ անիրաւութիւնը այնպիսի ցաւագին մի առանձնաշնորհ է, որ իրաւունք է տալիս բախելու ամեն մի դուռ:

Ձերդ մեծութեան հետ շատ քիչ եմ տեսակցել. մտերիմ ընկերներս ինձ մոռացել են, իսկ քիչ ծանօթ անձնաւորութիւններից մարդկութիւն սպասելս աշխարհի հաւասարակշռուած ու ներդաշնակ խնդիրն է: Դեռ մինչեւ հիմա չգիտեմ, թէ ինձ ի՞նչ յանցանք են վերագրում. միայն գիտեմ, որ դա բացարձակ զրպարտութիւն է:

Ներփակ գրութիւնս հաճեցէք ընթերցել ծայրէծայր: Ես այստեղ հիւանդ պառկած եմ անկողնում: Եթէ անմեղութեանս, ոչ միայն անմեղութեանս, այլեւ օսմանցու եւ թուրքի հանդէպ տածած բարեկամութեանս հաւանութիւն չէք տալիս, նամակս պատռէք եւ գցէք: Իսկ եթէ հաւանութիւն էք տալիս, ապա իմ նկատմամբ յարուցուած այս անիրաւացի խնդիրը ջանացէք բարեփոխել եւ ազատել ինձ այս փորձանքներից: Մարդու խղճի եւ համոզմունքի ճշմարտութեան համար մաքառելը մարդկութեան պայմանն է: Եղբայրս, բարեհաճէք Ճաւիտ բէյին եւս տեղեկացնել վիճակիս մասին:

ԶՕՀՐԱՊ