Նամակներ (1884-1915)

211. ԿԼԱՐԱ ԶՕՀՐԱՊԻՆ

Վիսպատէն, 8 սեպտ. [1911], ուրբաթ գիշեր, ժամը 9

Անուշիկ, մէկ հատիկս,

Քիչ մը առաջ Նաումհայմէն դարձայ` բաւական morale-ս շտկուած: 2 ժամ երթալ, 2 ժամ գալ երկաթուղիով բոլորովին մուրի մէջ մնացեր էի: Անմիջապէս պանքօ մը առի, փոխուեցայ, խիստ թեթեւ ճաշ մը ըրի, կէս ժամ քալեցի եւ հիմա կիրակի օրուան նամակդ առի եւ ահաւասիկ պատասխան կը գրեմ քեզի:

Այստեղ լուսինի 15, 16ն է, ինչ է, ամենօրուան կեանքը` գիտցածիդ պէս: Սառերը երթալով շատցան այստեղ (1 ա. ) տայ, ամեն վայրկեան ականջը խօսի Տօլլիիս, կ՚ըսեմ կոր: Նաումհայմի professeurը Վիսպատէնի մէջ բժիշկի մը անունը տուաւ, վաղը անոր պիտի երթամ ցորեկէն ետքը, անոր կարծիքը առնեմ եւ յետոյ այս անօգուտ պանքօներուն վերջ մը տամ: Իմ միտքս երկուշաբթի կամ շատ շատ երեքշաբթի ասկէ մեկնիլն է: Վաղը քեզի tableau [1] մը ճամբայ կը հանեմ կոր: Bulletinը [2] կը խրկեմ:

Շատ շատ պաչիկներ`

Գ. ԶՕՀՐԱՊ

Մոռցայ ըսելու. Նաումհայմի մէջ սիրտս ռէօնթկէօնի ճառագայթով նայեցան, պատկերը շինեցին: Քովս է: Այսինքն` գիծերը գծեցին (սահմանները), յետոյ երակներուս ոյժն ալ քննեցին. ո՛չ սրտի հիւանդութիւն, ոչ ալ artériosclérose [3] ունիս ըսին, միայն faiblesse [4]:

Պաչիկներ դարձեալ`

[Գ. Զ. ]