271.
ԱՐՇԱԿ
ՉՕՊԱՆԵԱՆԻՆ
Բերա,
17
նոյեմբ.,
1913,
երկուշաբթի
Սիրելի
բարեկամս,
Այս
վայրկեանիս
Պ.
Շահմուրատեան,
որուն
հետ
թէյ
կ՚առնէինք,
թելադրութիւն
մը
ըրաւ
ինծի
որ
ես
ինքնաբերաբար
չի
յղանալուս
համար
ամօթով
եմ.
այն
է`
քու
գրական
եւ
ազգային
կրկնապէս
գեղեցիկ
գործունէութիւնդ
տօնել
յոբելեանական
հանդէսով
մը:
Իմ
արդարացումս
սըւոր
մէջն
է
որ
ես
զքեզ
միշտ
երիտասարդ
նկատած
եմ,
թէեւ
տկար
յաճախ`
առողջութեան
տեսակէտով,
երիտասարդ`
տաղանդովդ
եւ
առոյգովդ.
ի՞նչպէս
կ՚ուզէիր
որ
յոբելեանդ
մտածէի:
Եւ
սակայն
իրաւ
է
որ
գրեթէ
քառորդ
դար
մը
անցաւ
այն
օրերէն,
այն
յաւէտ
անցեալ
եւ
անդառնալի
օրերէն
ի
վեր,
ուր
այստեղ
սկսար
մեր
պզտիկ
խումբին
մէջ
դուն`
կրտսերը
մեր
ամենուն,
առաջին
դէմքն
ըլլալ
ու
պարտաւորել
զմեզ,
ծափերու
սպասողներս,
որ
մենք
զքեզ
ծափահարենք:
Որքա՜ն
շուտով
տարիները
անցան,
սահեցան,
ի՜նչ
եղեռնական
պատահարներ
անցան
մեր
վրայէն,
ի՜նչ
յոյսեր
եւ
ի՜նչ
յուսախաբութիւններ.
մենք
հոս
տաժանքին
մէջ
ապրեցանք,
դուն
հոդկէ
մեզի
պէս,
մեր
ցաւովը
տառապեցար:
Միսմինակդ
ըրիր
ինչ
որ
շատեր
միացած
չէի՛ն
կրնար
ընել.
մինա՛կդ
—
սարե՛րն
ալ
մինակ
կ՚ըլլան
—
գրական
վաստակդ
միշտ
ազգային
կեանքովը
առլցուն,
որքան
արուեստական
կատարելութեամբ
ճոխացած,
վաստակեցար:
Եվ
ինչ
որ
ամենէն
յարգելին
է
քու
աշխատութեանդ
մէջ
դուն
հիանալի
երկիւղածութեամբ
մը
նուիրեցիր
ինքզինքդ
փշրանքներն
ու
նշխարները
հաւաքելու
մեր
գրական
անցեալին`
ճիշդ
անոր
որ
ամենէն
մոռցուածը
ու
լքուածն
էր:
Բայց
ես
քու
ներբողներդ
ընելու
չեմ.
թէ
որ
ողջ
մնամ`
կ՚արտասանեմ
ու
կը
թուեմ
զանոնք
պէտք
եղած
բեմէն.
իմ
ըսելիքս
սա
է
որ
իսկոյն
փարեցայ,
ցնծութեամբ
փարեցայ
զքեզ,
քու
տաղանդդ
եւ
քու
հայկական
սիրտդ
առնելու
սխրալի
գաղափարին:
Ուստի
հոս
մասնախումբ
մը
պիտի
կազմեմ
քեզ
սիրողներէն
ու
քու
վրադ
հիացողներէն,
որոնք
շա՜տ
են,
իսկոյն
գործի
պիտի
ձեռնարկեմ:
Կը
խնդրեմ
որ
ինծի
հասցնես,
միայն
մտերմաբար,
կենսագրական
ծանօթութիւններու
հետ
գրական
ասպարէզին
մէջ
մուտքիդ
մասին
որոշ
տեղեկութիւններ
զորս
առանց
քեզի
թերեւս
չեմ
կրնար
դիւրութեամբ
հաւաքել:
Սիրով
կը
գրկեմ
զքեզ
Գ.
ԶՕՀՐԱՊ
Յ.
Գ.
Մեր
դժբաղդ
դատին
համար
կ՚աշխատիմ
գիշեր
ու
ցորեկ
…
Աստուած
օգնէ
անոր,
քանի
որ
մարդիկ
կը
հեռանան
անկէ
նորէն:
[Գ.
Զ.
]
