ԿԻԼԻԿԻՈՅ ԱՂԷՏԸ

ՎԵՐՋԻՆ ՕՐՕՐ

Օրօր, օրօ՜ր…։ Օրօ՜ր ըսեմ քնանաս ,
Վիրաւոր Հօ՜րըդ ճիչերն ա՛լ չ’իմանաս։
Ծիծէս ծըծա՛ծըդ թոյն է, կաթ չի գիտնաս…։
Օրօ՜ր ըսեմ քնանաս։

Արի՜ւն-հեղեղ յորդեց այս սուրբ ձորերէ ,
Բայց չի փախիս, փարէ՛ երկրիդ, զայն սիրէ ,
Հողիդ վրայ գերի մ’ըլլար, այլ տիրէ…։
Օրօ՜ր ըսեմ քնանաս։

Հօրդ վըրայ եթէ անշո՜ւնչ չինկայ ես ,
Զի ուխտեցի Հռովմի է՛գ գայլին պէս ,
Նոր Ռոմուլոս մը դիեցնել ստինքէս…։
Օրօ՜ր ըսեմ քնանաս։

Բազուկներուս պարա՜ն, ոտքիս ալ կացի՜ն ,
Ստինքիս զո՜յգ պտուկներն, ա՜հ , կտրեցին։
Վէրքէս արիւնս ծծէ, որդեա՛կ միածին…։
Օրօ՜ր ըսեմ քնանաս։

Ահա կ’իյնամ…։ Հայաստանը մա՜յր քեզի։
Կտակ կու տամ այս կոտրած սուրն երկսայրի՝
Ուր հայրիկիդ դեռ տաք արիւնը կ’այրի…։
Օրօ՜ր ըսեմ քնանաս։

Լօզան, 6 Յուլիս 1909

  (ՌՈՒԲԷՆ ՍԵՒԱԿ)