ԴԱՏԱՍՏԱՆԱԳԻՐՔ

Հրամայէ Աստուածահայրն Դաւիթ.

Երանեալ են անբիծք ի ճանապարհի, եւ ոյք գնան յաւրէնս Տեառն։ Երանի ոյք քննեն զվկայութիւնս նորա, բոլորով սրտիւ իւրեանց խնդրեսցեն զնա։ Զի ոչ թէ որ գործեն զանաւրէնութիւն, ի ճանապարհս նորա գնասցեն։ Դու պատուիրեցեր զպատուիրանս քո, ի պահել ինձ յոյժ։ Երանի թէ յաջողեալ էին ինձ Ճանապարհք իմ, ի պահել ինձ զպատուիրանս քո։ Յայնժամ ես ոչ ամաչէի ի զգուշանալ ինձ ի պատուիրանս քո։ Խոստովան եղէց քեզ, Տէր, յուղղութիւն սրտի իմոյ, որպէս ուսայց զիրաւունս արդարութեան քո։ Զիրաւունս քո պահեցի, մի թողուր զիս մինչեւ ի սպառ։

Եւ այլ շատ ի վերայ իրաւանցս կու պնդէ Մարգարէն։

Առ որս ես՝ Սմբատս անարժան եւ մեղաւոր ծառայս Աստուծոյ, Որդի Կոստանդեայ թագաւորահաւր եւ եղբայր բարեպաշտ թագաւորին Հայոց Հեթմոյ, բազում աշխատանաւք աշխատեցայ ի դատաստանագիրքս ծերացեալ մտաւք, վասն զի այլակերպած էր եւ հեռացած ի հին հայ բառէն ի նորոյս՝ հայնց որ իսկի չէին ի հասկնալ, եւ ոչ յօկտել գայր։ Եւ ես բազում աշխատութեամբ փոխեցի զսա ի հին եւ ի դժւարաբառ եւ յանհասկընալի գրոց ի մեր հեշտալուր եւ ի սովորական բառս, ի թըւականութեանս Հայոց ՉԺԴ ամին՝ ի հայարապետութեան Տեառն Կոստանդեայ եւ ի թագաւորութեան բարեպաշտին Հեթմոյ եւ որդոյ սորա Լեւոնին։ Առ որս աղաչեմ զամենեսին վասն սիրոյն Քրիստոսի յիշել զմեզ եւ մեղաց թողութիւն խնդրել ի Քրիստոսէ, զի եւ դուք յիշեալ լիջիք առաջի Քրիստոսի։

Եւ արդ գրեցի զսա վասն հաստատութեան սրբոյ եկեղեցւոյ եւ գոյանալոյ երկրի. եւ ապա վասն աշխարհական դատաւորաց եւ թագաւորաց։ Եւ զսիրտ բանիցն առեալ եդի համառաւտաբար։ Զորս աղաչեմ անմեղադիր լինել իմոյ նուաստութեանս. վասն զի չէր իմ բան. եւ ձեռաւք իմովք աշխատեցայ եւ փոխեցի զսա ի չար եւ ի դառն ժամանակի։

Յառաջ պատեհ համարեցաք զվիճակեալ դատաւորացն գրել. բուն յառաջ զթագաւորացն, վասն զի յԱստուծոյ կարգեցաւ թագաւորութիւնն, եւ յԱստուծոյ տեղին է համարած ի յերկրի։ Եւ զնոցին դատաստանն եւ զիրաւունքն գրեցաք. եւ ապա զկարգաւորացն եւ զաշխարհականացն եւ զայրուկնոջն։