ԴԱՏԱՍՏԱՆԱԳԻՐՔ

Կին որ ամուլ լինի եւ տղայ չբերէ՝ նա պատեհ է բժշկաւք տեսնուլ եւ իմանալ՝ թէ ի յոր դեհաց է, ի յայրկնէն՝ թէ կնկնէն։ Եւ թէ ցաւ ինչ կենայ՝ նա ջանան դեղերով։ Ու թէ չայժենայ ինչ դեղն՝ նա հային յայրն ու կինն. ու թէ գիտացեալ լինայ ու առել՝ նա չկայ բնաւ բաժինք. քաւէլ թէ կինն կամենայ, ու հաշիւ այնեն ընդ իրար՝ որ դնէ զինք ի տուն ու տայ զիր ամէն պէտքն ու ինք առնու այլ կին՝ այն կնկանն հրամնաւք, ապա որ ի մէկ տուն չկենան, զի չէ հրամայել աւրէնքս։ Ապա յայրկանն հայրենեստներոյն վերայ էլ պիտի հայել ու տնտղել, թէ վասն ինչ իրաց կու ուզէ ժառանգ, կամ թէ ունի հանչաք մի ստացուածք, որ աժէ զպատուիրանազանց լինելն, նոյնպէս եւ զհասակն զայրկանն եւ զկնկանն։ Եւ ի վերայ ամէնին դնէ զդեղն եպիսկոպոսն. զի այլ ոք չունի հրաման։ Ապա է տարի է պոմանն որ համբերէ, թէ հարուստ լինի ու թէ տառապեալ։ Եւ թէ կինն այլ այրկան չկամենայ լինալ՝ նա ի յոր տեղ ուր կենայ կինն՝ նա պարտի այրիկն, որ զիր ապրանքն տայ զայն կնկանն եւ զհագնելիքն՝ անսղալ քանի ապրի. եւ զիր պռոյգն եւ զինչ բերել լինայ զամէնն ի յինք դարձնէ։