ԴԱՏԱՍՏԱՆԱԳԻՐՔ

Մեծ բան է բժշկութիւնն ի ստածումն մարդկան, եւ շատ սպաննութեններ կու լինի ընդ խալատն. եւ է որ կամաւք, եւ է որ չգիտէ եւ չճանչէ զցաւն ու այնով սպաննէ, կամ որ ընդ ընկերն մախայ եւ այնով, կամ որ զաշկերտն խակ բաժնեն ու հրամանք տան. եւ այսպիսի պատճառնիս շատ են, որ շատ ազգ ցաւեր խառնեն, եւ այսպիսիքս ամէնն կամաւոր սպաննումն է համարած ի յիրաւունքս։

Եւ որ ի հիւընդին դեհն լինին պատճառք՝ նա այս են, որ կամ լինի ի հիւընդին յանլսորդութենէ, կամ յուտելոյ, կամ բացուելոյ, եւ կամ յայլ այսպիսեացս, եւ կամ ի ծառութրացն յանարիութենէ։

Եւ դեռ կարէ լինել, որ հայնց մեծ հարկ հանդիպի բժշկին, որ սղալէ ու չկարէ գալ առ հիւանդն, կամ որ վասն աղէկի դեղ տայ, նա պեղծ բերէ. նոյնպէս եւ թէ խոց լինիլ ճեղքել կամ կտրել կամ խարել։

Եւ յայս ամէնիս վերայ փնդռել պիտի եւ ճշմարտել, որ թէ կամաւք լինի սղալն եւ կամ վասն պզման՝ նա զէդ մահապարտ զինք սպաննեն։ Ապա թէ ի յոչ կամաց լինի, որ ինք խոստովանի՝ նա այն ապաշխարութիւն քաշէ։ Եւ թէ ի դարպաս ընկնի, եւ կեցցնվի, որ ոչ ի կամացն է եւ ոչ յակամայն՝ եւ միջակ լինի սղալանքն՝ նա տուգնաւք եւ զնդանով դատեն զինքն ըստ արժանեացն, որ եւ այլքն խրատվին ի զգաստութիւն։