ԴԱՏԱՍՏԱՆԱԳԻՐՔ

Սահման էր՝ որ յառաջ չիշխէր եպիսկոպոսն վանացն. ապա թէմին մէն իշխէր, եւ զվաներն աշխարհական պարոնայք հոգային, եւ զով ուզէին՝ թողուին ի վանքն, ու զոր ոչ՝ նա հանէին։ Նա գրած է հիմայ՝ որ ով լսաւղ լինիլ սահմանիս, եւ յեպիսկոպոսն թողու զվանքն իր ապրնաւքն՝ նա աւրհնած է յԱստուծոյ, եւ Աստուած զիր մեղքն թողու ու զիր ծնաւղացն։