ԴԱՏԱՍՏԱՆԱԳԻՐՔ

Եթէ իշխանի գաւառն՝ կամ յերկիր որ ընդ թագաւորի հնազանդութեամբն լինի՝ ոսկէհանք գտվի, նա թագվորին է. եւ թե արծաթահանք, նա թագուհոյն է։ Ապա անճարակ բաժին հասնի երկրին տիրոջն, զինչ ցեղ որ կարենան հաշտել՝ որ երկուքն լինին շահած։

Ապա երկաթն ու պղինծն ու այլ իրք զինչ եւ լինի՝ որ ի հողէ ելնէ՝ տեղոյն իշխանին է։ Նոյնպէս եւ աղն եւ բորակն՝ նաւթն եւ կուպրն՝ ձութն եւ ապակին՝ խունկն եւ մազտաքին՝ դեղնախունկն եւ այլ այսպիսի իրք որ քաղելով լինի՝ գղթոր եւ մահլապ եւ այլն՝ նա իշխանացն է, որ ի քաղաւղացն տասնակ առնուն եւ ի կապալ հանեն։ Ապա վայրի պտուղքն ի ծառոցանցն երկրին՝ շինականացն է, որ քաղեն իրենց. Այլ թէ յայլ սինաւռկցաց քաղեն նա զտասնակն տան տեղոյն տիրոջն, եւ չկարեն տալ քաղել առանց տեղոյն տիրոջոց հրամանացն։ Սոյնպէս եւ շինոյ փայտն եւ արաւտի խոտն ու ընձելոյն։

Եւ ջուր հանել ի գետոց ջրելոյ կամ ջաղցնոյ՝ չկարէ ոք արգելուլ կամ ասել թէ՝ սինաւռս իմ է, մի՛ հանել ջուր. քանց կարեն հանել ու տանել խանդկով ընդ ամէն մարդոյ գետններ՝ ի յիր հողն եւ շինել զինչ իւր պիտենայ. եւ չէ այն ջուրն՝ քանց այնոր որ տարաւ զայն ջուրն՝ հայրենիք իւր սեփական։

Եւ թէ ոք յայլոց երկիր երթայ՝ որս այնէ, նա ի տասնէն մեկ տեղոյն տիրոջն տայ. Եւ թէ ձուկն որսայ, նոյնն է՝ ի տասնէն զմէկն տայ՝ զէդ զցամքոյն որսն։