ԴԱՏԱՍՏԱՆԱԳԻՐՔ

Եթէ ոք ծառայ շահի, եւ կամենայ ընդ ինք պսակուիլ՝ նա պատեհ է, որ խ աւր թողու զինք, որ զիր ծնաւղքն լայ. եւ ապա կազմէ զինք քրիստոնէական հաւատով, եւ մկրտէ, ու հագնի զքրիստոնէութեան զսգեստն. եւ ապա պսակվի, եւ ուննա զինք հալալ։ Ու թէ ատէ զնոյն կինն՝ նա չկարէ ուննալ զինք զէտ ծառայ, ապա ազատէ զինք, բայց ոչ առանց բոզութեան պատճառանաց. զի երբ կնքած պսակուեցաւ՝ նա զէտ քրիստոնէի մի այլ է պսակուն հաշիւն։