ԴԱՏԱՍՏԱՆԱԳԻՐՔ

Երբ սուտ երէց կամ զիտառ լինի ոք՝ ազգի ազգի՝ որ կու լինին շատք, ու խաբեն զԱստուած եւ զմարդիկք եւ կամ սուտ գերէտարութեան թուղթ գրեն ու մատնէհարեն՝ նայ երբ գտնվի սուտն ի վերայն, նա զինչ ուննան առնուլ պիտի, ու յայն սուրբ տեղն յուղարկել՝ ում անուն զխաբէութեամբն ժողովքն կու այնէր եւ կամ ի յայն սուրբն տալ՝ յոր տեղ որ սուտ եղաւ ինքն։ Բայց թէ կենայ ճարակ՝ նա պատեհ է, որ եպիսկոպոսն զամէնն եկեղեցոյն ի շէնքն տայ կամ ի վարդապետանոց եւ կամ ճշմարիտ գերէտրոջ։

Բայց զայս հայնց վասն այնոր գրեցաք՝ որ դոքա շատ ազգի ազգի կերպով կու շրջին. եւ զամէնն այդ ձեւովդ յիմացիք։ Ու թող ի ձեր քսակդ չմտնէ ի յայն հարամ իրացն։