ԴԱՏԱՍՏԱՆԱԳԻՐՔ

Կու հրամայէ աւրէնքս, որ թէ ոք կենայ ու երթայ իր ճամբովն, եւ այլք կենան ու պահեն զճանապարհն՝ որ սպաննութիւն այնեն կամ գողութիւն, ու այն հալալ գնացաւղն յաջող լինայ ու զնոքա սպաննէ՝ նա չէ արեան պարտական, այլ գովելոյ եւ աւժիթք տալոյ է արժան։

Բայց վասն եկեղեցոյն հնազանդութեանն պարտի մեղայ ասել խոստովանահաւրն՝ եւ թողութիւն առնուլ, թէ քրիստոնէ լինի. բայց կարգ չկայ՝ որ քաշէ, եւ ոչ տուգանք ի դարպասն՝ վասն սպաննութեանն։

Եւ թէ քահանայ լինի հարամոյն սպաննաւղն, նա վասն այնոր թէ ինք առջընդրեց ու եսպան զայն՝ որ զինք կամէր սպանանել ու զայլքն սպանէլ էր՝ նա չկորսնէ զերիցութիւնն. ապա եպիսկոպոսին մեղայ ասէ վասն հնազանդութեանն, եւ խաչ ու թողութիւն առնու, եւ զիւր քահանայութիւն այնէ. եպիսկոպոսն պարտի հնազանդել աւրինացս եւ արձակէլ զնա։