ԴԱՏԱՍՏԱՆԱԳԻՐՔ

Չկայ ամենեւին հրամանք յաւրինացն՝ բնաւ հողադրամ առնուլ ի մեռելոց թաղումն։ Ապա պատեհ տեսաք գրել՝ թէ ուստի ընկաւ տիպաւնս այս։ Եւ գիտացիք՝ որ յանհաւատ իրիցնոյ, որ զհող գերեզմանին էլ կու ծախեն, հայնց որ ի կապալ հանելն՝ եպիսկոպոսաց թուլութեամբ՝ որ չեն այնոնք զէդ սատանայապաշտք ի յայրել։ Եւ չէ դեռ այտ մէն, ապա զհաղորդն եւ զպատարագն այլ կու ծախեն։ Զոր կու հրամայէ աւրէնքս զայնպիսիքն հրով այրել եւ քարկոծել, զէդ անհաւատ. զի ծուռ ու անիրաւ տիպօն դրին։ Եւ չէ այլ իրաւունք, որ տայ մեռելն՝ քան զիր հալաւն ու զպառկելիքն. եւ այդ նոր դիր է նոր սահման՝ որ ոչ է յառաջնոցն, ու անգէտ ժողովուրդն հաւնել են տգիտութեան։ Եւ այս բանի մեղքն, ի յառաջնորդաց շլնիքն է։ Թող աղէկ գիտենան, որ կու համբերին՝ զի չկայ ամենեւին հրամանք, որ երէց ի յայլ երիցու ծխին մասն երթայ, քաւէլ թէ տեղոյն երէցն մեծրէ։