ԴԱՏԱՍՏԱՆԱԳԻՐՔ

Եւ թէ ատեցվոր լինին մէկումէկն՝ անմեղանք՝ առանց բոզութեան՝ նա պատեհ է յերկար ժամանակ փնտռել եւ ապա հետ այնոր՝ թէ այլ իսկի, բնաւ ճարակ չկենայ՝ նա թէ յայրկանէն լինի պատճառն, նա երբ բաժնեն՝ նա այրիկն չկարէ առնուլ այլ կին, քանի կենդանի կենայ այն որ թողվաւ. ու այն կինն առնու յայրկէն զիր ամէն պռոյքն ու զմահըն, եւ երթայ առնու իր այրիկ։

Ապա թէ ի կնկնէն լինի՝ նա չտայ այրիկն մազ մի՝ ոչ պռոյք եւ ոչ մահը. ու առնու իր այլ կին. ու այն կինն չկարէ առնուլ իր այլ այրիկ՝ քանի այն այրիկն կենդանի կենայ։

Ապա թէ երկուքն իրար հալալ այնեն, նա եպիսկոպոսին բաժնին յիրամէ, ու դնէ իրենց կարգ եւ տուգանք. զինչ որ Աստուած յիր սիրտն ծագէ։

Ապա թէ յայրկնէն լինայ պատճառն, նա զպռուգացն յերեք բաժնէն մէկն տուգանք տայ կնոջն իր անձինն գին, որ թէ կոյս լինի զինք առել. ապա թէ ոչ նա չտայ։

Եթէ տղայք կենայ ի մեջ, ու պատճառաւորն հայրն լինի՝ նա զտղայքն մայրն ուննայ, եւ հայրն այլ կին չկարէ առնուլ առանց կնկան հրամանացն. եւ թէ ի կնկնէն է պատճառն՝ նա հայրն ուննայ զտղայքն, եւ առնու այլ կին, եւ ուննայ զիքըն զամէն. են կինն այլ այրիկ չիշխէ առնուլ, քաւէլ այրն տայ հրամանք կամ մահ գայ։