ԴԱՏԱՍՏԱՆԱԳԻՐՔ

Կու հրամայէ աւրէնքս, որ երկու քոյր մէկ եղբաւր բաժին առնուն. զի երկու աղջիկն մէկ կտրիճ է համարած, եւ կինն կէս այրկան է համարած յաւրէնքս։

Բայց թէ կտրիճ չկենայ, եւ փեսայ լինի առած ի տունն՝ նա փեսայն իր կնովն որդոյ տեղն ունին, եւ պիտի որ զէդ որդոյ առնուն ի տանէն եւ ի տեղոյն եւ յընչիցն բաժին զէդ երկու քուրոջ։ Բայց երբ որդի չկենայ՝ նա անճարակութեամբ դստերքն այսցեղ ժառանգեն, երբ հայրն չայնէ դիաթէկ. ապա թէ դիաթէկ այնէ՝ նա զինչ գրուաւ ի հաւրէն՝ նա յայնոր այլ ոք չկարէ յաւելցնել եւ կամ պակսեցնել։

Եւ թէ կարգածք կենան ի դստերացն ի յայլ տուն՝ նա այնոք երկու քոյրն մէկ քուրոջ բաժին առնուն իրենց։

Եւ թէ որդիք կենայ դստերացն, կամ զինչ ու լինին՝ փեսայ կամ այլ ոք, որք՝ ի դուրս են ի հաւրն սերմէն՝ նա այնոնք ժառանգ ոչ լինին. եւ ոչ թոռն որ ի դստերէն լինի, զի այն ի յաւտար սերմէ է. նոյնպէս եւ քեռին եւ քվոր որդին եւ մաւրաքոյրն։

Եւ թէ գրէ կտակ, եւ զիր ծառայն իւր ժառանգ դնէ՝ նա կարաւղ է հայրն զանհնազանդ որդիսն զրկել, եւ ծառայի տալ ըստ իր կամաց։ Բայց սուրբ թագաւորքն, որ զառաջին նաւմաւսն գրեցին եւ սահմանեցին, նա զայս իրենք վասն հարկեւորելոյ զպարոնն, գրեցին՝ որ պարոնին գիտելովն եւ կամովն լինի, որպէս յառաջ կարգեցայք ի գիրքս։

Բայց ի վերոյ գրեալ ժառանգութիւն դստերացն՝ հաւրեղբարք եւ հաւրեղբաւրորդիք չունին բաժին, երբ դուստր կենայ։ Բայց թէ կարգած եւ բաժնած դստերն լինի ժառանկ՝ նա հաւրեղբայրն մէն ի չորք բաժնէ զմէկն առնու, եւ ոչ հաւրեղբաւրորդիքն։

Եւ թէ կինն մայր լինի որդոց ու թէ աւտար մաւրու՝ զիր պռոյգն եւ զմահրն առնու, եւ թէ պիտի՝ կենայ ի խէչ որդեցն. ու թէ ոչ՝ նա ելնէ առնու իր այրիկն եւ զինչ կամի՝ զայն այնէ։

Եւ այլ հրամայէ աւրէնքս, որ այս հայրենէտրութիւնս ի հաւրն դեհաց ինչվի չորս երեսքն յիշվէ. թէ ոչ որդի կենայ եւ ոչ դստերք եւ ոչ ի նոցանէ թոռունք՝ նա յեղբայրն եւ յեղբաւրորդիքն հասնի, ինչվի յիրենց չորս երեսք թոռունքն. եւ թէ այսոք չկենան՝ նա ի հաւրեղբայրն եւ ի հաւրեղբաւրորդիքն ի չորս երեսքն յիշվէ հայրենէտրութիւնս։