ԴԱՏԱՍՏԱՆԱԳԻՐՔ

Եթէ ոք վասն բոզութեան զիր կնիկն սպաննէ՝ նա սպաննելն չէ հրամայած, այլ թողուլն. եւ պատեհ է խոստովանհաւրն, որ զսպաննաւղն տեսնու՝ նոյնպէս եւ զսպաննածն, ու իմանայ զիրենց կենքն. եւ թէ վասն անհաստատութեանն կամ տվայտութեան, կամ թէ այրն բոզրած էր ու պեղծ եւ նա վասն այնոր թողցաւ եւ եսպան զինքն՝ նա զէդ մեծ մարդասպան է պատեհ, որ զինք տուժի եւ զիր կարգն դնեն ու վճարվի զարիւնն. ապա թէ ոչ, որ նա զիրն աղէկ ունէր՝ ու անկարիք կայր՝ եւ զինչ ունէր նա յիր ձեռքն կայր՝ եւ ինք սպկիկ էր ի բոզրծութենէ, ու կու բոզնայր եւ զիր տունն ու զհալաւն այլոց կու վատնէր՝ նա այտոր դատաստանն եւ քաւութիւնն այլազգ է ու այլ թեթեւ։ Բայց՝ զինչ ցեղ եւ է, արեան պարտական է, եւ սահմանել պիտի որ քաւէ։ - Եւ այս հոգեւոր դատաստան է։