ԴԱՏԱՍՏԱՆԱԳԻՐՔ

Ուխտի տեղ զինչ ու լինի՝ թէ եկեղեցի եւ թէ խաչ, նա ի յում վիճակ լինի որ եպիսկոպոսն տըւել լինի եւ ծառութրար լինի գրել՝ նա պատեհ է որ ծառութրարն աղէկ ծառայէ, որ թէ հեռու լինի ի շինոյն։ Եւ թէ ի մաւտ՝ նա քահանայքն ծառայեն, ու զիր մուտքն ի յիր վերայ հանեն եպիսկոպոսին տեսովն, եւ մնացելովքն իրենք ապրին, ապա առանց խալապայի. զի որ խալապայի առաջք լինի՝ նա հրամայէ աւրէնքս որ առնու եպիսկոպոսն եւ այնոր տայ՝ որ ըղորդն է. եւ թէ երկուքն են վատ՝ նա նորն դնէ, որ հանգչի այն ուխտն եւ չլինի փոխանակ ուխտի անհանգստութեան տեղի։

Եւ կու կապէ աւրէնքս, որ ի կապալ չհանէ կամ ի յայտ ցեղ իրք եկեղեցին կամ դարպասն. թէ ոչ, որ զայս այնեն, նա նզովք առնուն յԱստուծոց՝ ով որ այնէ. զի նոքա ձրի բարեխաւսեն մեզ առ Աստուած։

Եւ զայս ժիր կարդալ պարտ է եպիսկոպոսին եւ պարոնացն, որ ի յայն ընծայիցն չմտէ ի յիրենց տունն, բայց աղքատաց՝ աւելին. եւ թէ յանդգնի յայս եպիսկոպոսն՝ նա ձգվի ի կարգէն։ Եւ զխաբեբայ գանձասէր զետառքն հրամայէ ձգել ի կարգէն, եւ առնուլ զինչ ուննան զամէնն ի դարպասն, եւ այլ չթողուն մաւտ՝ ի յուխտ որ այնոց որ ի բարիքն գան գայթագղութեան պատճառ չլինի ի պիղծն։