ԴԱՏԱՍՏԱՆԱԳԻՐՔ

Գրած է ի Մովսեսի յաւրէնքն, որ թէ ոք ի ծառէ ի վայր ընկնի ու մեռնի՝ նա զծառն կտրեն, եւ՝ երբ մուրզ հանէ՝ նա ապա ուտվի պտուղն։ Եւ թէ անսուն քշտէ եւ սպաննէ զմարդ՝ նա զանասունն սպանեն եւ ձգեն, եւ չուտվի։ Եւ թէ եկեղեցւոյ կամ ի տանէ քար ընգնի եւ մարդ սպաննէ, նա՝ թէ տուն լինի՝ քակեն զինք, ապա թէ եկեղեցի՝ նա մայր է մեր եւ իր սուգն իր հերիք է. ապա պատեհ է որ ուխտիւք եւ պատարագաւք զինք զէդ զսգաւոր մխիթարեն ի յիր սուքն, զէդ երբ հացիւ երթան։