ԴԱՏԱՍՏԱՆԱԳԻՐՔ

Եւ աշխարհի էրեց՝ որ անորդի մեռանի, նա եպիսկոպոսն զհալաւն զամէն եւ զանկողինն առնու. եւ զծխերն տայ ում կամի. ու այլ ինչքն զինչ որ լինի՝ ու այն որ ի պռուգացն՝ երէցկնկանն լինի, եւ ի պարոնութեանն ի հրամանքն է մնացել. ու թէ երէցկինն այլ մեռնի, նա ամէնն եպիսկոպոսին է։

Եւ թէ ժառանկ որդի կենայ, ու իրիցութեանն լինի, նա զայն եպիսկոպոսն գիտենայ՝ թէ ծուխ տայ եւ թէ ոչ. որ թէ խելք ուննայ, որ զժողովուրդն հովվէ, նա տայ իր ծխեր, եւ թէ ոչ՝ նա ծխերն հայրենիք չէ իր՝ ապա եկեղեցոյն է ծուխն։

Եպիսկոպոսունքն հայրապետին են, եւ իրիցնին ծխերովն եպիսկոպոսին. բայց եպիսկոպոսն իր ծուխ չկարէ ուննալ։ Եւ երբ եպիսկոպոսն մեռնի, նա հայրապետին է հալաւն ու միդրն եւ պառկելիքն։ Եւ իրիցուն եպիսկոպոսին է։ Եւ ծխերոյն իրիցուն է։

Բայց թէ եպիսկոպոսն միաբան կենայ ի վանքն, նա այլ իրքն վանացն է. ապա թէ կենայ իր ճանչած իրք՝ որ ըղորդ իրն լինի, նա կարէ իր ազգի եւ կամ յում ինք կամենայ, եւ ոչ ոք իշխէ նմա հակառակել։