ԴԱՏԱՍՏԱՆԱԳԻՐՔ

Յաղագս ծառայից՝ ի թագաւորաց նաւմաւսն գրել ենք ի յառաջ - եւ այս եւ այն մէկ է - որ չկարէ ոք ծառայն ժառանգեցնել, քաւէլ թէ պարոնին եւ եկեղեցոյն կամաւք. եւ ոչ երէց այնել չէ պատեհ։

Եւ թէ ոք քրիստոնէ ծառայ գնէ յանաւրինաց՝ նա ծառայէ զգնաւղն է տարի. եւ ապա կարէ բաժնիլ յիրմէ, եւ վճարէ զիր գինն։ Եթէ կնկով լինի մտել՝ նա կնկով ելնէ եւ որդովք. եւ թէ ինքն մէն, զինչ ցեղ գնվել է։ Եւ թէ կարգել լինայ զինք գնաւղն, ու որդիք էլ ուննայ նա այն գնաւղին է։ Եւ թէ փաւշամնի՝ ու այլվայ դառնայ ծառայն առ իր տէրն ու ասէ թէ՝ տուր զիմ կնիկն ու զտղայքն՝ նա եկեղեցւոյն վկայութեամբ կարէ զինք ծառայ ուննալ մշինջենաւոր ինչվի մահն։

Եւ թէ տաճիկ ծառայ գնէ ոք, եւ ուզէ ծառայն որ քրիստոնէ լինայ նա չկարէ արգելել. բայց ծառայ է հետ մկրտութեանն, որ չկարէ բաժնիլ յիրմէ։ Բայց թէ ժողվէ զիր գինն ու տայ յիր տէրն՝ նա պատեհ է որ վասն քրիստոնէութեան առնու եւ ազտէ զինք. եւ թէ չառնու ու ազտէ՝ նա երբ հանչաք մի ծառայէ զինք որ զիր գինն արժենայ, նա իրաւունք ազատէ ի ծառայութենէն։