ԴԱՏԱՍՏԱՆԱԳԻՐՔ

Վարդապետաց հրամանն այս է սահմանած որ չկարէ կոչիլ վարդապետ անուն եւ ոչ ի գործ քարոյզութեան առանց վարդապետաց վկաութեան՝ որ վկայեն, որ ամէն հին եւ նոր կտակարանացն Աստուծոյ հմուտ լինի եւ հայնց գիտունն, որ ամէնն պատեհ տեսնուն՝ որ իր գաւազան տան. եւ գաւազանն տան, եւ գաւազանն հրամանք է։

Ապա թէ այլ ցեղ լինի՝ նա ամբարտաւանութիւն է եւ տգիտութիւն ու իր սազայ տան այլ վարդապետին։ Եւ թէ քամահրանք այնէ իր վարդապետին՝ նա զայն վարդապետն ողջացնէ թէ զղջայ։

Եւ զվարդապետի բանադրածն չիշխէ լուծել այլ վարդապետ, քաւէլ մեռած լինայ այն, որ կապեց. ապա կարեն հարցնել եւ քննել այլ վարդապետք զբանադրելոյ պատճառն եւ հրման տան։