ԴԱՏԱՍՏԱՆԱԳԻՐՔ

Կու հրամայէ աւրէնքս, մարդ, որ յիր չափ հասակին է՝ ի ԺԵ տարին, եւ զիր անձն ի կուսութիւն խոստանայ, ու ստէ եւ չկարէ ժուժել, նա ընդ այն է համարած, որ երկու կին լինի առել, եւ այլ ի քահանայութիւն չկարէ հասնիլ բնաւ։ Ապա թե ապաշխարէ երկու տարի մեծ հնազանդութեամբ յեկեղեցոյն դուռն եւ ի ներք չմտնէ ու ելնէ հետ այլ ապաշխարաւղացն, հայնց որ հաճեցնէ իր սրտին ջերմութեամբն եւ աղաւթիւքն զտեսուղսն, նա ապա հաղորդութեան արժանի լինի. բայց ի քահանայութիւն ածել զինք բնավ չկայ ճարակ։ Զի զայս ի Նիկիայի սահմանն ամրացուցել են եւ կապել. փնդռեցի յերեսուն գլուխն եւ գտի եւ տեսի որ յերեւան է, որ ամուսնանայ, աւելի քան զմէկն, եւ որ շնայ՝ նա ելած է ի քահանայագործութենէ բնաւիմբ. զի երկու ամուսնութիւնն է ընդ երեք համարած քահանայից եւ իրենց հետեւողացն ի յայն գործն։

Եւ զայս ի սուրբ Գրիգոր Լուսաւորչին սահմանն էլ գանուս փակած - տե՛ս ի յերեսուն գլուխն ի սուրբ Գրիգոր Լուսաւորչին-, զի ես Սմբատ սպարապետս փնդռեցի ի կանոնքն եւ գտայ, որ գրել էր զայս, թէ քահանայ, որ բոզնայ, նա ժ. տարի ապաշխարելով եւ տրաւք թէ կենայ, նա ապա հաղորդելոյ կարէ արժանաւորել, որ յեկեղեցի մտէ եւ հաղորդի։

Եւ որ ընդ սահմանն ի դուրս այլ կին առնու, նա ե. տարի ի դուրք կենայ ի յեկեղեցոյն եւ ապաշխարէ, եւ երկուք ի ներքս անհաղորդ, եւ ապա լաւկ հաղորդի ի սուրբ խորհրդոյն։

Եւ քահանայ որ դեկան տայ վաշխով՝ վարվի յամէն եկեղեցոյն անսղալ։