ԴԱՏԱՍՏԱՆԱԳԻՐՔ

Ապա թէ կինն զայրիկն սպաննէ՝ մահադեղով կամ կախարդութեամբ կամ զինչ ցեղ ու լինի, եւ կամ թէ ցլու տայ սպաննել՝ նա սուրբ եկեղեցին ի հաւտ խնամաւք է գնացել ու կամատ քաւութիւն է դրել՝ հայնց զէդ երբ կինն զայրն սպաննէ ու զէդ երբ այրն զկինն։ Եւ յայտ տեղդ հասնի, որ եկեղեցին միապէս խնամաւք դատէ. բայց թագաւորաց եւ աշխարհաւոր աւրիննաւորաց չէ պատեհ զայտ այտցեղ թուլցնել. վասն զի թէ զայտ թուլութիւնդ ուննան կաննին՝ նա շատք մեռնին ի կաննոյ ձեռաց, ու առաւել հեծելվորքն՝ որ ուննան զգրաւղին ահն ու զչարկմուն, ու երբ յայնոր աղտին ու ի յիրենց տունն գան ի հանգչիլ՝ նա իր կինն զինք ի յիր անհոգութիւնն սպաննէ։

Ի յայս տեղս նաւմաւսն հայնց կու հրամայէ՝ թէ՝ մենք եկեղեցականքս հոգոյ դատաստան եւ խնամք եմք դրել աստ. եւ զմարմնաւորն դուք գիտացիք, որ դատաւորք էր երկրի։ Եւ այս է դատաւորաց սահմանն. կին՝ որ զիր այրն՝ որ իր գլուխ է՝ ջանայ սպաննել վասն իր բոզութեանն՝ նա պարտ է զինք չարաչար մահուամբ սատակել. վասն զի թէ մարդ զոք մի աւտար առանց դատախազութեան սպաննէ՝ նա զինք նորա փոխան չարամահ կու այնեն՝ Մովսէսի եւ այլ նախնի դատաւորացն, աւրինաւք. ապա այն որ զիր այրն սպաննէ՝ այլ զի՞նչ կրէ քան զչարաչար մահն արդար իրաւամբք։