ԴԱՏԱՍՏԱՆԱԳԻՐՔ

Այլվայ կու կրկնաբանէ աւրէնքս եւ կու պնդէ, որ այն հայրն՝ որ շան պէս զիւր միջաց բերած որդիքն ուրանայ, եւ չսնուցնէ ու ի չափ հասակի բերէ, եւ ապա աւրէնութեամբ բաժնէ յիրմէն, հայնց որ կարենան ապրել՝ նա դատի յԱստուծոյ։

Եւ այն որդին որ զսնուցանաւղ եւ զդարմանաւղ հայրն ուրանայ, եւ թողու զինք, ու առանց աւրհնութեան եւ առանց կամաց հաւրն առ այլք երթայ՝ նա այլ խիստ այն է անիծած յԱստուծոյ եւ յաւրինաց։ Զի գրեալ է յաւրէնսն, որ՝ դեռ թէ որդին արհամարհէ զհայրն եւ ի յուխտ եւ կամ աստուածպաշտութեան կարգ երթայ՝ առանց հաւրն հրամանացն նա նզոված է յԱստուծոյ եւ յաւրինացս։ Զի թէպէտ եւ Քրիստոս հրամայեաց թէ՝ որ ոք եթող զհայր կամ զմայր, եւ զայլն որ ի կարգի՝ բայց կու հրամայէ աւրէնքս որ զէդ ինք Քրիստոս հաւր կամաւ արար զինչ եւ արար յերկրի՝ նոյնպէս եւ որդին պատեհ է որ զինչ այնէ՝ հաւրն կամաւք այնէ. թէ ոչ՝ նա չէ ընդունելի առաջի Աստուծոյ եւ նզոված է։