ԴԱՏԱՍՏԱՆԱԳԻՐՔ

Եւ թէ լինի որ տեղոյն կամ տանն կամ իրացն տէրն ասէ ընդ մարդ, թէ՝ ձգէ կրակ կամ կոտրէ կամ արա զինա բանն՝ զինչ ու լինի, եւ ճորտն այնէ՝ նա չպարտի ճորտն իրք, պարոնին է մեղանքն՝ որ զվզենն վճարէ։ Ապա թէ առանց հրամանաց այնէ՝ նա վճարէ այն որ արարն։ Նոյնպէս եւ թէ անսուն կոտրէ կամ կորսնէ կամ պակսեցնէ՝ նա վճարէ. զի կու հրամայէ աւրենքս՝ թէ երբ զգրաւկնուն կամ զպռիստիմոնին վճարն հայնց ուժով կու տայ առնուլ, նա որչափ եւս առաւել զկորսնելոյն կամ զվատնելոյն հրամայէ վճար լինել, մանաւանդ այն, որ պարոնին այնէ զպակասութիւնն, որ զիր ապրանքն կենա ու ուտէ։