ԴԱՏԱՍՏԱՆԱԳԻՐՔ

Այժմ ի տիաթկի բանն սկիզբն առնեմք։ - Եթէ ոք ուզէ, որ գիտենայ զհաստատուն կտակն՝ նա այս է, որ մինչդեռ հիւանդն աղէկ ուննայ զիր խելքն՝ նա կոչէ զիր ծանաւթիքն եւ զնոմիկոսն, եւ թէ ի գեղ լինայ՝ նայ զգեղջին երէցն, եւ երեք վկայով գրել տայ զիր իրքն. ու սահմանէ հոգոյն եւ իր ետմնացողացն ըստ իր կամաց՝ նա ընդունելի է։ Եւ թէ ողջնայ հիւանդն, նա չէ բռնած ի յայն. զի յետ մահունէ կտակն հաստատուն է՝ ըստ առաքելոյ։ Եւ զխոստումն, թէ ելնէ՝ ինք կատարէ, եւ թէ մեռնի՝ նա հոգէբարձերն, զէդ, որ գրած է ի կտակն. եւ զխոստմունքն չկարէ պակսեցնել՝ զԱստուծոյ ուխտն. զի չէ պատեհ։