ԴԱՏԱՍՏԱՆԱԳԻՐՔ

Եթէ ոք զիր անսուն զինչ ազգ ու լինի՝ ի յիր ընկերն ի պահ տայ, եւ մեռանի կամ կոտրի կամ գողնվի կամ ծեծեն ու տանին՝ նա զայն երդումն ըղորդ երդնու՝ որ ոչ ի տուր է տվել, եւ ոչ իր կամաւք է կոտրվել, եւ ոչ ընդ իր ցզբեղութենէ է լել՝ նա չտայ վճար։

Եւ թէ գազանակեր լինի, նա թէ տան անսուն լինի ու տված լինի պոմնով որ ի տունն ուննայր, ու ի դուրս եթող՝ որ կերվաւ՝ նա վճարէ։

Բայց թէ յերմկէն ելաւ ի դուրս՝ նա զգեղն վկայեցնէ, ու նշան ցուցնէ տիրոջն, նա ազտի։

Ապա թէ վարձ է տվել պահելոյ՝ նա այլ վստահի իրաւնաւք պարտի զվճարն. զի վարձն վասն այնոր է տվել, որ պահէր եւ ոչ կորսնէր, Եւ այս հայնցեղ, թէ զգողն չգտնուն։

Ապա թէ գտնուն՝ նա զգողն տուժեն. եւ թէ ոչ՝ նա զէդ ի վերայ գրեցաք հայնցեղ լինի վճարն, եւ զինչ ցեղ սովորութիւն լինի երկրին եւ պահ տալոյն պոմըննին՝ նա ի այնոր վերա երթայ դատաստանն։