Մեծն
ի
հայրապետսն՝
Ալէքսանդրուն
էր
յԵգիպտոսին,
որ
այլոց
իշխէր
ի
հին
սահմանն,
եւ
ի
հետ
սորա՝
Հռոմայն,
եւ
ապա
Անտիոքացն,
եւ
սոցա
տեսով
պահվէին
այլ
դատաւորք
եկեղեցոյն։
Եւ
կաթողիկոսութեանն
աստիճանն
այս
է՝
որ
եպիսկոպոսն
որ
առանց
իր
ձեռնադրվի՝
նա
չէ
ընդունած
եպիսկոպոս.
բայց
երբ
կենայ
ու
լինի
եպիսկոպոսին
ընտրաւղութիւն՝
նա
վասն
այնոր
թե
բաժին
մի
հակառակին՝
նա
կաթողիկոսն
չլսէ
նոցա,
զի
ի
յոր
շատն
ի
յաղէկ
դեհն
հաճին,
նա
զինչ
որ
այլք
հակառակ
վկայեն՝
նա
աղէկին
հաւնի
որ
լինի։
Բայց
եւ
Երուսաղէմայ
եպիսկոպոսն
ի
հնոյ
սովորութեամբ
հարկեւորած
էր,
եւ
ի
կաթողիկոսութեան
աստիճանի
էր՝
չէր
ի
պատեհութեան,
եւ
զմայրաքաղաքաց
եպիսկոպոսաց
զձեռնադրութիւնն
ինքն
տայր.
եւ
այս
չորս
աթոռոց
մեծութիւնն
եւ
հարկիքն
ըստ
աւետարանչացն
են
սահմանած
չորս։
Եւ
յայլ
իշխանութիւներ,
թէ
լինի
առաքելական
աթոռ
եւ
թէ
չլինի,
նա
կայ
հրամանք
որ
կարեն
կաթողիկոսք
լինիլ։
Եւ
թէ
Յոհաննէս
աւետարանչին
Աթոռն
ի
յԵփեսոսէ
ու
ի
Կոստանդինուպօլսէ
ի
Հռոմ
եւ
անտի
դարձեալ
ի
Բիւզանդիայ
փոխեցաւ՝
նա
չէ
թէ
վասն
կաթողիկոսութեան
պատճառանաց
փոխեցաւ,
քանց
որ
երկու
հարկիքն
մեկ
եղան։
Եւ
չկարէ
բնաւ
ինք
ի
յիրմէ
կաթողիկոս
ձեռնադրել.
քաւէլ
ի
նոցմէ
ձեռնադրին
բազմաց
ընտրաւղութեամբ։
Եւ
թէ
չուրդի
ի
նոցմէ՝
նա
կարեն
ժողովել
եպիսկոպոսունք
եւ
ձեռնադրել
կաթողիկոս։
Զի
զեպիսկոպոսն
պատեհ
է,
որ
երկրին
եւ
գաւառին
ու
իր
կարգակցերոյն
եւ
ուսուցչացն
ու
վարդապետացն
տեսով
եւ
ընտրաւղութեամբ
նստուցանեն
յաթոռ։
Եւ
թէ
ի
հեռու
տեղաց
լինայ՝
նա
յուղարկեն
երեք
եպիսկոպոսունք
որ
երթան
փնդռեն
յիր
վերայ,
եւ
յերկրին
պարոնէն
եւ
յամենեն
հաճութեան
գիր
առնուն՝
որ
արժանավոր
է
ու
գիտուն՝
հեզ
եւ
խոհեմ,
ու
անաչառ
եւ
ճշմարիտ
ու
ճշմարտասէր,
եւ
յանարժան
գործոյ
ի
զատ։
Եւ
ապա
տայ
կաթողիկոսն
զպատիւ
եպիսկոպոսութեան.
եւ
այս
բանիւս
կաթողիկոսն
եպիսկոպոսաց
գլուխ
ասի։
