ԴԱՏԱՍՏԱՆԱԳԻՐՔ

Եթէ այր եւ եթէ կին որ եկեղեցական լինի, եւ անորդի մեռնի՝ կամ անդուստր, եւ ի յիր ազգէ իր յետմնաց անուանէ ու դնէ, նա կարէ դնել, ապա իր ընչիցն մէն. քահանայութեանն կամ ծխերոյն չկարէ դնել առանց եպիսկոպոսին կամացն եւ հրամանացն։ Եւ թէ աւտար լինի յիր ազգականութենէ՝ լաւկ որդեգիր, նա զիր ժամուն եւ զգնայուն իրք՝ զայն մէն կարէ տալ ըստ իր կամաց. ապա տունն ու հայրենիստան եկեղեցոյն է։ Բայց թէ հաճութեամբ երէց լինի որդեգիրն՝ ճանաչած ի քահանայից ազգէ կամ ի յաղէկ ազգէ, որ բիճ չլինի, զի ամենեւին աւրէնքս չէ ի տալ որ բիճն երէց լինի, այլ՝ որպէս վերոյ գրեցաք՝ երբ ի յաղէկ ազգէ լինի, նա կարէ իրաւնաւք ուննալ զկէս տունն եւ զկէս հայրենացն, եւ կէս այլն մնայ յեկեղեցոյն հրամանաւքն։