ԴԱՏԱՍՏԱՆԱԳԻՐՔ

Եպիսկոպոսին պարտ է եւ պատշաճ, որ զամէն արի կենաց եւ փնտռէ ի վերայ քահանայիցն եւ սարկաւագացն վասն բոզութեան եւ զոր գտնուի յայս գործս՝ նա այն ի յիր սրտին խեղճն է մնացել։ Եւ այս հանչաք էր գրած ի կանոնքն, ու այլ յառաջ չէր գնացած, զոր թէ գնացած էր՝ նա պատեհ էր։

Եւ թէ սարկաւագն, որոյ կինն բոզնայ՝ նա թէ թողու զբոզ կինն՝ նա կարէ երէց լինել, թէ այլ կին չառնու եւ ոչ զայն ուննայ, որ բոզցել է. եւ այլ բնաւ չկարէ ամուսնանալ ոչ այն, որ եթող եւ ոչ այն որ թողվաւ, ոչ ի կեանս եւ ոչ յետ մահու։ Ապա աշխարհականքն կարեն զինչ ցեղ որ եկեղեցին սահմանէ։

Եւ տըֆնդէ սուրբ ժողովն մեծ կապանաւք, որ դեռ ոչ զեռսուն տարին մարդն չէ լցել՝ նա երէց չայնեն, ինչուր այլ աւագ լինայ ու զիր անձն փորձեն, ու ապա այնեն։