ԴԱՏԱՍՏԱՆԱԳԻՐՔ

Հրամայէ աստուածային աւրէնքս՝ որ այրն գլուխ է կնոջն, եւ պատեհ է, որ կինն հայնց կենայ ի յայրկան հրամանքն, զէտ ոտքն ու այլ զաւդուածքն գլխոյն։ Ապա թէ ուրդի՝ որ վասն անհնազանդ լինելոյ կնկանն անհանգստութիւն կենայ յիրենց մէջն, նա կու տայ հրամանք աւրէնքս, որ բաժնեն երբ այլ ճարակ չկենայ. եւ տայ էրիկն զինչ հետ իր առել լինի ի յինք, որ երթայ էրիկ մի այլ առնու։ Զի թէպէտ եւ յառաջի կանոնքն չկայր այս որ կարէ վասն անհնազանդութեան թողուլ, բայց յետեւ վասն անճարակութեան, որ տեսան որ այլ մեծ վզէն կայր ի ծայրն, նա զայս թուլցուցին։ Բայց երկու դեհին հալվնին խարճն, որ գնաց, եւ պառիկելիք, որ երկուքն մաշեցին՝ վճար չկայ. ապա անսուն զինչ որ լինի՝ գլուխքն դառնայ, եւ այճն ի կէս լինի. ու վասն արծելոյ կամ արածելոյ կամ վասն այլ իրաց՝ վարց կամ այլ աւելի պակաս չկայ։

Այս է զոր գրեցաւ։