ԴԱՏԱՍՏԱՆԱԳԻՐՔ

Եթէ ոք առուով ջուր տանի ի յիր բանին կարիքն, եւ իր կարեցն լուծէ զջուրն՝ որ այլոց վնաս այնէ, նա թէ արիացուցել լինայ զվնասուն տէրն՝ նա կիսավճար տայ իւրն ապա թէ ոչ՝ որ լաւկ լուծել լինայ եւ թողել անփոյթ՝ նա ի լման վճարէ. բահրակ թէ վասն չարութեան լինի այրել։ Բայց աղէկ յիմանալ պետի զպատճառն՝ թէ գիշերն է լել յանկասկած, թէ ի մշակէ է, թէ յի՞նչ իրաց. եւ ի վերայ այնոր այնել զվճարն. նա ուժն այս է իրավանցս։

Նոյնպէս եւ թէ ոք մարդ ի ծառ հանէ կամ քար, եւ կամ յանմուղ գրաստ՝ ի կահրայ, եւ մեռանի՝ նա արեան տէր է. ապա թէ իր կամաւք լինի եղել ու վարձով՝ նա անպարտ է։ Բայց ամէն բանի լինելն որ երթայ՝ ի կամայն է եւ ի յոչ կամայն։