ԴԱՏԱՍՏԱՆԱԳԻՐՔ

Սահման է յաւրինացն՝ որ թէ թագաւոր եւ թէ իշխան ու թէ հեծելւոր, որ ի ճանպահ կենայ, ու վանք պատահի, նա ի հաւն իջնու, չիջնու ի գեղ. եւ վանքն տայ զպէտքն։ Նա կու պնդէ աւրէնքս, որ երբ ի վանքն իջնուն, նա թէ կին կենայ ի հետն չելնէ՝ ի շուրջ գայ ի վանքն, ապա հարկաւք որ ծածուկ կենայ. եւ էյրիկ մարդն չխմէ որ հարբենայ. եւ ոչ գուսան երգոց կամ ավջի ձայն իշխէ հանել բնաւ, եւ կուսան աբեղայի մեղաց պատճառ լինի՝ եւ իր անթողնելի մեղք շահի։ Ապա զէդ ի վանք կենան ու հանգչին եւ ելնեն գնան։