ԴԱՏԱՍՏԱՆԱԳԻՐՔ

Վասն, որ մարդ զմարդ ծեծէ կամ վիրաւորէ, կու հրամայէ աւրէնքս, որ ակն ընդ ական լինի, եւ ատամն ընդ ատաման, եւ ձեռք ընդ ձեռաց, եւ վէր ընդ վիրի. վասն զի հնոյն հրամայածն այս է՝ թէ զինչ քեզ պեղծ է, դու քո ընկերին մի առներ, եւ Քրիստոս զհինն ի նորս վերանորոգեց, թէ մի առնէք ումեք, չար փոխանակ չարի։

Ամ մի այնէր. ու թէ այնէ, ոք զայս՝ նա դատաւորք աւրինաւք զնոյն պարտին արբուցանել անաւղացն։ Բայց թէ ի գին հանեն դատաւորք զքշտածին կամաւք զիր զարկսն՝ նա թէ կոտրած զաւդված կենայ՝ զինչ ու լինի, կամ ակռայ ձգած, նա իզ մթխալ ոսկի դեկան է գինն՝ յիստակ ոսկի։ Եւ թէ զարկն մարդոյ ի խալապայն, որ պեղծ զարկսն ուննայ, եւ հետ այնոր տեսնուն իսկի որ զարկածն ելնէ ի շուրջ կու գայ՝ նա թէ այլ յետեւ մեռնի, նա ելած է քշտաւղն ի մահուն պարտուցն ի դարպսէ եւ ընկած է ի յեկեղեցւոյն պարտն եւ ի յապաշխարութիւն, որ քաւէ. ապա զարկուցն կարէ առնուլ դարպասն տուգանք, եւ զդեղգինն ու զբժշկերոյն կամ ի յազգն տայ, կամ ի հոգին։ Եւ այլ մանտր մանտր ծեծերն՝ որ լինեն կապոյտ կամ անարգանք կամ քաշել ուժով նա կու հրամայէ աւրենքս որ այնոր վճարն ծեծնաւք եւ բրով, լինի հայնց որ հաւնի իրաւանց տէրն՝ ու ինք խրատվի, որ այլ չայնէ խումրութիւն։