ԴԱՏԱՍՏԱՆԱԳԻՐՔ

Եւ թէ յուսցնելն վարդապետ զաշկերտ քշտէ ու մեռնի, նա նոյնն սպաննաւղ է. եւ թէ հայր զորդի ի խրատ կամ զինչ որ լինայ այսպիսիք - նա կարգ քաշէ՝ զինչ եպիսկոպոսն ու վարդապետք եկեղեցոյ դնեն. ապա այլ տուժանք չկրէ ի դարպսէն այն որ ի յուսցնելն սպաննէ, ապա զքահանայութեան գործն այլ չայնէ։

Եւ թէ երէց ի հեծման մարդ յղարկէ՝ թե շուտ գնա ի յինա բանն, կամ՝ հետ մարդոյ հետ հաս, եւ ելնէ ի փողոցն ընդ մարդ դիպի, որ մեռնի՝ նա դարպասն զայն կախէ որ դիպաւն, եւ յղարկաւղն սպաննաւղ է երկու ցեղ։ Բայց դատաւորին պարտ է փնտռել ըղորդութեամբ եւ ընտրել զակամայ սպաննութիւն։ Զէդ երբ մարդ կացին ածէ ու ճուղ կտրէ՝ նա անցնի կացինն եւ ընկերոջն դիպի ու սպաննէ, եւ գան ազգն նորա եւ ասեն՝ թէ կամաւ սպաններ։ Բայց դատաւորն եւ եկեղեցին շատ փնտռումն պատեհ է, որ այնեն՝ ու հային ի սպաննաւղին հասակն եւ ի խելքն եւ ի բանն ու ի ժամն, եւ ի յայնոր վերայ այնեն զքաւութիւնն եւ զտուժանքն։ Նոյնպէս եւ թէ ոք հետ իրաց նետ ձգէ՝ նա անցնի եւ մարդոյ դիպի ու մեռնի. նա տեսնուն որ ոխ չկենայ ի մէջն ու տնտղեն զամէնն։ Եւ զկամաւ սպաննութիւններն՝ աշխարհական պարոնայք գիտնան, եւ զակամայն եկեղեցին։ - Ապա թէ անաւրէնն զքրիստոնէ սպաննէ՝ նա վասն մեծ ատելութեանն, որ կայ ի մէջն՝ կու հրամայէ աւրէնքս, որ անհնար մեռնի անաւրէն սպաննաւղն։