ԴԱՏԱՍՏԱՆԱԳԻՐՔ

Մարդ որ մեռնի՝ նա ի մահուն ժամանակն ի հոգւոյն բաժնէն պատեհ է՝ որ առաջ զիր եկեղեցոյն հոգայ, որ ի ներքն լինի կնքած եւ իր ծուխ լինի կեցել. զի այն պարտք է, ու յառաջ զայն պիտի վճարել եւ զիր երիցնուն։ Եւ ապա թէ այլ իրք յաւելնայ, նա տայ ում կամի։ Ու երիցնին տան զիրենց հասնի ի վանքն. եւ ըռահն վանիցն է որպէս գրել ենք։