ԴԱՏԱՍՏԱՆԱԳԻՐՔ

Եթէ ուրդի որ եպիսկոպոսին վերայ իր ժողովուրդն խուխայ այնեն եւ իր այլ հնազանդ եպիսկոպոսքն չկենան ի հնազանդել իր եւ կէսն չար կենան ու ասեն՝ ու կէսն բարի, նա չէ պատեհ որ ի կասկած թողվի այն հիլայքն՝, որ ասցած լինի. ապա կու հրամայէ սուրբ ժողովն, որ թէ ի ցած եպիսկոպոսացն լինի հիլայածն, նա արհիեպիսկոպոսն ժողվէ զամէն զքաղքնոյն եպիսկոպոսունքն եւ զիշխանքն եւ զհարկեւոր տանուտէրքն՝ եւ փնտռեն ու ստուգեն զըղորդն. եւ ապա՝ թէ մեղկան լինի եպիսկոպոսն՝ նա կաթողիկոսի գիտելութեամբն ձգեն զինք կամ տուժին զինքն ըստ մեղանացն։

Ապա թէ յարհիեպիսկոպոսի վերայ լինի խաւսքն՝ նա առանց կաթողիկոսի ոչ լինի կամ իր հրամանացն՝ որ հրամայէ եւ եպիսկոպոս դնէ յիր տեղն, որ զայն ժողվէ զամէնն, ու փնռտեն ու ստուգեն զըղորդն. եւ ապա թէ ի մեղանքն գտնվի եպիսկոպոսն, նա տուժեն ըստ մեղանացն։

Եւ տեսէք՝ թէ քանի՞ պնդանք կայ հայրապետացն եւ այլ դատաւորաց եկեղեցոյն, որ վասն կաշառոյ չփոխեն զԱստուծոյ իրավունքն ի ծուռն։ Եւ ոչ ամենեւին ի սահմանադրութեանց եկեղեցոյ՝ եւ ոչ ի սահմանաց թեմերոց իշխէ ոք փոփոխել բնաւ առանց կաթողիկոսի՝ որ մեծ ժողովի տեսով այնէ։