ԴԱՏԱՍՏԱՆԱԳԻՐՔ

Թէ իշխան կամ այլ ոք՝ որ ի թագաւորի ծառութիւն եւ ի հնազանդութիւն լինի, եւ իրք պատճառ այնէ թագաւորին, հայնց որ մեռնի իրաւնաւք, նա եղբարքն եւ որդիքն՝ որ յառաջագույն լեալ լինին՝ նա վասն հաւրն մեղացն չլինին զրկածք ի հայրենեցն ի ժառանգութենէ։ Եւ թէ վասն անհաւտութեան չէ մեռել հայրն ի պարոնէն, ապա լուկ վասն իրաց բարկութեան կամ այլ ցեղ մեղանաց, նա ոչ ի հետ ծնած որդիքն չկորսնեն։ Հայնց լինի դատաստանս եւ ընդ իւրաքանչիւր պարոնայքն առ հասարակ՝ եւ ընդ իւրեանց ճորտերն։