ԴԱՏԱՍՏԱՆԱԳԻՐՔ

Հարց անապատաւորաց եւ նոցունց եղբարց սահման, զոր եղաւ ի սրբոյն Բարսղէ, ի յայս տեղս մենք այլայլել բնաւ չիշխենք. բայց մենք ի յայս արտաքոյ սրբոյն կանոնացն չաք մի այլ յաւելցուցաք հարկաւորապէս։

Բայց ոչ է ամէն կարգերն մէկ ազգ. այլ թագաւորք եւ իշխանք իրենց վանաց տուն են հաստատել եւ հայր եւ գլուխք դրել այլ եղբարցն։ Եւ չէ պատեհ զհայր վանացն փոխել, քաւէլ քանց մեծ պատճառի՝ որ խալապայ այնէ հայրն, նա փոխեն զինք. եւ դեռ պատեհ է, որ խրատ տալով յանդիմանեն, եւ ապա՝ թէ չլսէ՝ նա փոխեն։

Եւ թէ ոք գայ եղբայրութիւն եւ փաւշմանի, նա կարէ այլվայ առնուլ զիր իրքն ու ելնել. բայց զինչ եկեղեցոյն լինի տվել՝ նա այն այլ չէ պատեհ որ դառնայ։

Եւ եղբայր, որ մեռնի, նա չկարէ յայն իրացն՝ որ ի միաբանութիւնն էած է դիատկով այլ ումեք իրք տալ. ապա թէ ի նոյն եղբայրութիւնն ազգ ուննայ կամ ընկերակից, նա հաւրն եւ եղբարցն տեսով եւ հաճութեամբ կարէ տալ չաք մի իր, որ այլվայ ի միաբանութեան տեղն կենայ։

Ըննդէմ Աստուծոյ իրաւանց եւ աւրինաց եւ ճշմարտութեան է, որ թագաւոր կամ իշխան կամ այլ ազգ գլխաւոր եկեղեցական կամ աշխարհական, որ վասն կաշառոյ սոցա հայր դնէ, զոր իրենք չուզենան. եւ կարեն ամէնն ելնել ի վանացն, ինչուր դատաստանն ուղղի՝ ու իրենց հայր գայ՝ որ ամէն հաճին. եւ եկեղեցւոյն եպիսկոպոսն պատեհ է, որ սահմանէ եւ ուղղէ զիրենց կարգն, եւ ոչ այլ ոք՝ որ է յաշխարհականաց։

Եւ թէ երեւնայ որ կայ ոք յեղբարցն որ շատ լինի հալծել ի վանքն ու ծառութիւն այրել քան զմէկայլն, նա թէ աւելի բաժին ուզենայ՝ եւ չբռնէ զինք վճառած ի յաւիտենական վճարն, նա տան իր ու հաճեցնեն զինք յիր գործ. եւ թէ վասն այնր որ տրտնջայ եղբայրն, նա կու հրամայէ աւրէնքս՝ որ զնորա գործն ի յայն տրտնջաւղն տան՝ որ այնէ. բայց հայնց՝ որ ընդ պոման եւ ընդ զմարթեցնելոյ չաւիրէ զամէնն, ապա լոկ ահռեցնել այսով զնա։ Մենք հարքս կամեցաք, այլ ոչ սուրբն Բարսեղ։ Եւ թէ վնաս լինի ի յանաւթն, նա վճարէ։

Զայս ի կանոնքս չաք մի գրեցաք. ապա զմէկայլն ի սահմանածն գտնոյք մի ըստ միոջէ։