ՅԱՂԱԳՍ
ԱԶԳԱԿԱՆՈՒԹԵԱՆ
Երեւան
10137
Հեղինակ`
Յակոբ
Ղրիմեցի
Վայր`
Մեծոփա
վանք
Արդ.
ո՜վ
սուրբ
րաբունապետդ
հեզապոգի,
ընկալ
զսակաւ
ընծայս
ի
տխեղծ
մատանց
եւ
յանարժան
անձինէ
իբրեւ
զխերեւէշս
այրոյն
լօմայի`
ի
քումդ
յընդարձակութեան
գանձարանի
սրտիդ
սենեակի:
Եւ
ըստ
կորովի
մտաց
քոց
զպակասն
լցցես
զաւելորդն
կշռեսցես:
Զի
Եղբայր
եղբօր
է
օգնեալ
իբրեւ
զքաղաք
ամուր
եւ
բարձր`
ասացաւ,
զի
ընդ
տուեցելոյ
շնորհաց
սուրբ
հոգւոյն,
կար
մեր
այս
էր:
Ողջ
լեր
ողջունեալդ
ի
հոգւոյն
սռբոյ
եւ
զմեզ
ի
սուրբ
աղօթից
քոց
եւ
յանկեղօ
սիրոյ
մի
մոռանար
աղաչեմ,
աղաչեմ:
Եւ
թէ
մահու
ձայն
լսես,
ի
տէրն
Քրիստոսի,
աստուածողորմի
հրամէ
քո
սուրս
բերանովդ
մեղաւոր
հոգւոյս,
թէեւ
չեմ
արժանի:
Գրեցաւ
ի
թվականութեանս
Հայոց
ՊԿԵ.
(1416).
ի
հռչակաւոր
վանքս
Մեծոփայ,
ընդ
հովանեաւ
սուրբ
Աստուածածնին
եւ
սուրբ
Կուսին,
եւ
սուրբ
վարդապետաց
գերեզմանացս:
Արդ,
աղաեմ
զամենեսեան,
որք
ընթեռնոյք
կամ
օրինակէք,
մեղաւոր
Յակոբ
վարդապետիս
աստուած
ողորմի
համեցէք`
ինձ
եւ
ծնօղաց
իմոց:
Եւ
մարդասէրն
աստուած
ողորմեսցի
ձեզ,
եւ
ծնողաց
ձերոց,
նմա
փառք
յաւիտեանս
յաւիտենից,
ամէն:
ՅԱՂԱԳՍ
ԱՒՈՒՐՑ
ՀՆԳԻՑ
ՀՐԱՄԱՆՔ
ԳԷՈՐԳ
ՐԱԲՈՒՆԱՊԵՏԻ
ԵՒ
ԾԱՌԱՅԱԲԱՐ
ԿԱՏԱՐՈՒՄՆ
ՅԱԿՈԲԱՅ
ԱՇԱԿԵՐՏԻ
Երեւան
1849
Հեղինակ`
Յակոբ
Ղրիմեցի
ա
Զհրաման
հարկի
րաբունոյդ
իմոյ
եւ
վարդապետի
…
Գէորգ
վարժապետի
քաջ
փաղերայի
Թորգոմեանս
տոհմի
եւ
հայկազեանս
սեռի
ընկալա
հնազանդ
ծառայս
քո
եւ
աշակերտ
Յակոբ
Ղրիմեցի
եւ
ներգեւեալս
ոգի`
յաղագս
աւուրց
հնգից
ստուգութեամբ
քննել
ըստ
տումարական
արհեստից
եւ
անսխալ
ցուցանել
զաւուրցն
պատկեր:
Զոր
անհնար
է
ըստ
բազում
ջանից
այլոց
ազգաց
զրիստոնէական
տոհմից
անսխալ
բերել
զաւուրցս
պատկեր.
վասն
որոյ
յոյժ
շառագունին
ի
յաղթիլ
սմին:
Ծանիր
րաբունի
իմ,
զի
ոչ
եթէ
աստ
զզիմ
ցուցանեմ
զքաջութիւն,
այլ
զՍարկաւագ
վարդապետին,
որ
հասարակ
ամենեցունց
յայտնի
է
առն
քաջութիւն
ի
գիտութիւն
մակացութեանս՞
այս
զնորայն
աշխատասիրութիւն
եւ
զվաստակ
ջանից,
զոր
փարթամ
եւ
երկար
բանիւք
շարագրեալ
է
զաւուրցս
զստուգութիւն,
մեք
զայն
ջանիւ
մեծաւ
համառօտեցաք
վասն
ուսումնասէր
անձանց,
զի
առձեռն
պատրաստ
եւ
դիւրին
լիցի
ի
տրամաբանութիւն
անիրաւ
հակառակորդաց
յաղագս
այսմ
իրի:
բ
Այս
քան
առ
այս
եւ
զմեղաւոր
ծառայս
քո
աղաեմ
յիշել
ի
յաղօթս
ձեր
եւ
դու
յիշեալ
լիջիք
ընդ
մեծացն
աստուածաբանից:
Բայց
դիւրին
է
րաբունոյդ
իմոյ
զպակասն
լնուլ,
զաւելորդն
կշռել
եւ
անմեղադրելի
լինել
մեղուցեալ
աշակերտի
քո,
զի
քաջ
գիտակ
են
տկարութեան
ծառայի
քո,
ողջ
լեր
տէրդ
իմ
ի
տէրն
հասարակաց`
յաստուածն
իմ
Յիսուս
Քրիստոս:
ԱՐՀԵՍՏ
ՏՈՒՄԱՐԱԿԱՆ
ՅԱԿՈԲԱՅ
ՂՐԻՄԵՑՈՅ
Երեւան
1849
Հեղինակ`
Յակոբ
Ղրիմեցի
Արդ,
ես`
Յակոբ
Ղրիմեցի
եւ
զառածեալս
մեղօք
յերկրի`
աշակերտ
Գէ
որգ
րաբունապետի`
զխնդիր
սիրալի
եւ
զհրաման
հարկեցուցի,
որ
յաղա
գըս
հոգեւոր
զաւակացն
իմ
մանկանց
Սիոնի
եւ
նորաբողբոջ
կուսակրօն
քահանաից
թարմատար
ոգով
սոսկ
անուամբ
միայնակեացս
Յակոբ
սակաւ
ինչ
դասիւ
ի
տումարական
աւհեստէս
ուսուցաք
սոցին:
Իսկ
սոցա
ծանուցեալ
զդժուարութիւն
իրին
աղաչանօք
խնդրեցին
ի
նուաստութէնէս
մերմէ
ընդ
բանիւ
ուսուցանելոյն
եւ
գրով
աւանդել
նոցա:
Եւ
հարկեալ
զմեզ
րաբունապետին
իմոյ
կատարել
զխնդրուածս
նոցա
ըստ
հրամանի
տեառն,
թէ
Ամենայն
որ
խնդրէ
ի
քէն`
տուր:
Վասն
որոյ
առանց
յապաղելու
բուռն
հարաք
ոչ
ըստ
բոլոր
արհեստին,
այլ
սակաւ:
Ինչ
ի
գլխաւորագունից
մասանց
մակացութեանս
ի
հարկաւորացն,
եւ
համառաւտաբար
զբանս
իմաստասիրաց
եւ
զեկեղեցոյ
սուրբ
վերդապետաց
աշխատասիրելոց
ի
գործս
յայս`
զբանս
նոցա,
որ
տարածեալ
էր
ի
բազումս,
||
մեք
զայն
գըլխաւորօրէն
ի
մի
վայր
հաւաքեցաք:
Եւ
զի
էր
ուրեք,
որ
ծածուկ
ունէր
զտեսութիւնս
միտք
բանին,
մեք
զայն
պարզ
եւ
յայտնի
բանիւ
բացայայտեցաք
ի
զուարճութիւն
ուաումնասիրաց
տումարական
մակացութեանս,
եւ
յոյս
զայս
ունելով
ի
մտի,
թէ
որոց
քաղցր
թուեսցի
մակացութիւնս
այս
ի
յուսանին
զաստուածողորմին
մեզ
ասացին
յորդոր
սրտիւ`
մեղացուցեալ
անձինս,
որ
եւ
ինքեանք
ողորմութեանն
աստուածոյ
արժանասցին
ամեիայն
հաւատացելովքն
հանդերձ,
ամէն:
ԺՈՂՈՎԱԾՈՅ
Երեւան
10200
Վայր`
Երուսաղէմ
Գրեցօ
չորս
հինգ
տետրակս
ի
Հարցմանց
գրոց,
զոր
արարեալ
վարդապետն
Գրիգորի
եռամեծի
ընդդեմ
կուրացեալ
ազգին
տաճկաց
Գրեցօ
սորա
առաջ[ին]
աւրինակի
ի
լուսազարդ
քաղաքն
յԵրուսաղէմ,
ի
սուրբ
Փրկին,
ի
վայելումն
խոճայ
Կոկճա-Թաճաթին:
Ով
որ
աւգտի
ի
սմանէ
կամ
աւրինակէ,
յիշեցէք
ի
սուրբ
յաղաւթս
ձեր
եւ
աստուած
զձեզ
յիշէ
իւր
սուրբ
յարքայութիւն:
Թվ.
ՊԿԵ.
(1416):
ԿԱՆՈՆՔ
ՏԱԼՈՅ
ԶՓՈՔՐ
ԱՍՏԻՃԱՆՍ
Վիեննա
599,
Հ.
Ոսկեան,
Ցուցակ,
էջ
59
Գրիչ`
Յակոբ
ԶՅակոբ
մեղսասէր
գծող
յիշեսջի[ք]
առաջի
Քրիստոսի`
հանդերձ
ծնողաւք
իւրովք
կրկանկի,
ամէն:
Բաղձալի
գոլով
հրաբուն
էութեանց
եւ
ի
հողանիւթեա
մարմնո
վերանեալ
պայծառ
ջահն
եւ
ամուր
սիւն
եկեղեցւոյ
մեծ
րաբունին
Կարապետ,
որ
ետ
գրել
զսա
ի
լաւ
աւրինակէ
եռափափաք
սրտիւ
յիշատակ
իւրն
||
քւերորդիոյ
իւրոյ
||
որ
խաչաչարչար
մշակին
||
նորընծայ
եպիսկոպոսին
տէր
Ստեփ[աննոս],
Աստուած
վայել
տացէ
նմա
ընդ
եր[կայն
աւուրս]:
Գրեցաւ
ՊԿԵ.
(1416)
թվականին
Հայոց:
ՔԱՐՈԶԳԻՐԶ
ԳՐԻԳՈՐԻ
ՏԱԹԵՒԱՑՒՈՅ
Երուսաղէմ
2179
Գրիչ`
Յոհանէս
Վայր`
Հիզան
…
Եւ
ես
անարժան
եւ
սուտանուն
կրօնաւոր
Յոհ[անէս]
գծեցի
ձե
ռամբ
իմով
զգիրս
սուրբ
յիշատակ
ինձ,
եւ
ծնաւղաց
իմոց
||
եւ
մօրն
իմո
Մամխաթունի,
եւ
հաւուց
իմոց…
Նաեւ
զյիշատակի
արժանաւոր
||
զհոգեւ[որ]
հարքն
մեր
զՅոհ[անէս]
եւ
զԱւետիս
րաբունքս,
որեն
մեզ
տածողք
հոգէպէս
եւ
մարմնապէս
եւ
վարժիչք
աստուածաին
պատուիրանացն
բարեաց
յիշման
ի
տէր
արժանի
առնել,
նաեւ
զհոգեւոր
հայրն
իմ
եւ
զուսուցիչն
զԲարսեղ
եւ
զծնօղս
իւր…
Արդ,
գրեցաւ
սուրբ
մատեանս
յաստուածապահ
եւ
գերափառ
եւ
ի
գերահռչակ
ուխտս,
որ
Աւաք
սուրբ
խաչ
կոչի,
եւընդ
հովանեաւ
սուրբ
Նշանիս,
որ
յայսմ
ամի
դարձաւ
ի
տեղի
իւր,
ի
թուականին
ՊԿԵ.
(1416)`
ի
գաւառս
Հիզան
քաղաքիս:
Արդ
||
ազատեցաւ
||
սուրբ
խաչն
||
որ
իբրեւ
զխաչահան
||
Հ.
(70)
հազար
դրամաւ
գնեցաք
||
մի
ոք
իշխեսցէ
հեռացուցանել
||
ԺՈՂՈՎԱԾՈՅ
Երեւան
1391
Գրիչ`
Սիմէոն
Զվերջինս
ի
ծնունդ
եկեղեցոյ
զվերջացեալս
յամենայն
բարեաց`
տեսականաց
եւ
գործոց,
զգծող
վերջին
բանից
եւ
գործոց
աստուածաբանականն
աւատարանչի,
ի
թուիս
ՊԿԵ.
(1416),
զՍիմէոն
վարդապետ`
պարտական
բիւր
քանքարոյ`
յիշեսջիք
սրտի
յօժարութեամբ
ի
մաքրափայլ
յաղօթս
ձեր,
բարեխօսութեամբ
մաքրեցելոյ
եւ
սիրելի
աշակերտին
Յոհաննու,
եւ
աստուածզձեզ
յիշէ,
ամէն:
