ՃԻԱ.
ՅԱՂԱԳՍ
ԴԱՏԱՍՏԱՆԱՑ
ԱՌՆԱԿՆՈՋ
ՄԱՀՈՒԱՆ
ԵՒ
ԱՆԴՐԷՆ
ԴԱՌՆԱԼՈՅ
ԲԱԺՆԻ
ՆՈՐԱ
ՈՐ
ԿՈՉԻ
ՊՌՈՅԳՔ:
121.
«Այլապէս
լինի
առմահմետականսն
զուգումն
ամուսնութեան.
զի
հատանեննախ
գին
անձին
կնոջն,
որ
կոչի
մահր.
նոյն
եւ
այս
առհռովմայեցիսն
տուայր
կոչի.
ապա
սահմանեն
եւ
զբաժինկնոջն
ի
հայրենի
իրաց,
որ
կոչի
պռոյգք:
Եւ
տիրել
առնամուսնութեամբ
անձին
կնոջն`
յայնմհետէ
մահրնանդառնալի
կնոջն
մնայ:
Իսկ
յորժամ
մանուկ
ծնանի,
յայնժամ
ապա
հասանեն
ձեռք
առնն
ի
պռոյգ
կնոջն,
բայցի
մահրն
բնաւին
ո'չ.
վասն
այնր
սահմանեցին
որ`
թէծնցի
կինն
եւ
զձայն
նորա
լսէ
ոք,
յայնմհետէ
պռոյգքնմնայ
ի
կամս
առնն,
զի
թերեւս
ունիցի
փոխարէն
մահրինեւ
տուայրին,
զոր
ետ
կնոջն:
Իսկ
առ
մեզ
ոչ
է
այդպէս.
այլ
այրն
ոչ
տայ
գին
անձին
կնոջն,
բայց
սակաւ
իրս,
զոր
եւ
երեսաց
տեսոյ
անուն
կոչեն
եւ
կին
իւրբաժնիւն
գայ
ի
տուն
առնն
եւ
լինի
ի
ձեռս
առնն:
Վասնորոյ
պատշաճ
համարիմք
զի
ի
մահուն`
թէ
մնայցէ
զաւակ`հոգասցի
հոգւոյ
նորա
պէտք
եւ
մնացեալն
զաւակինլիցին:
Իսկ
թէ
զաւակ
չիցէ
մնացեալ,
թէեւ
երկուս
կամերիս
ծնեալ
իցեն,
դարձցի
անդրէն
բաժինն
ի
ձեռսծնողացն
կամ
եղբարցն
նորա.
եւ
ըստ
նորինպատուիրելոյ
հոգասցին
զհոգի
գիտութեամբ
առնն,
եւոր
սակաւ
մնայ
նոցա
լիցի:
Իսկ
վճ
ար
պռուգացն
այսպէսլիցի.
ոսկեղէն
կամ
արծաթեղէն
-
նոյն
իրքն
դարձցինկամ
գինք
նորին.
իսկ
կենդանիք
-
կա'մ
անաճ
եւ
անմահհամարեսցին,
եւ
կա'մ`
թէ
աճ
եալ
իցէ
եւ
ոչ
պակասեալ`զգլուխն
առցէ
եւ
զկէս
աճ
ին,
եւ
կէս
աճ
ին
առնն
լիցի:
Իսկ
հանդերձեղէն
իրք,
զոր
ի
միասին
մաշեալ
են,
նոյնայն
դարձցի.
բայց
օժիտ,
զոր
արարեալ
իցէ,
մի'յիշեսցի:
Եւ
եթէ
ի
միասին
յամեալ
իցեն
ժամանակս,
պարտ
է
առնն
յիւրմէ
իրաց
բաժինս
հանել
ի
վերայմահու
նորա
իբրեւ
տան
տիկնոջ:
Եւ
զայս
այսպէս
վարկաք
լինել
դատաստանե:
