ՂԸ.
ՅԱՂԱԳՍ
ԴԱՏԱՍՏԱՆԱՑ
ՀԱՇՄԵԼՈՅ
ԶԱՒԱԿԱՑ:
98.
«Եթէ
պատահի
հաշմ
լինելզաւակ,
որպէս
թէ
բնաւ
չունել
միտս
եւ
իմացուածս,
սաոչ
է
ժառանգ,
զի
ոչինչ
իմանայ
որով
ի
գործ
արկցէզհայրենիսն,
զի
ի
ծնէ
այնպէս
պատահեաց:
Ապա
թէ
յետոյախտն
եղեալ
իցէ
եւ
կարծիցի
բժշկիլ,
յայլս
ժառանգսաւանդեսցեն.
թէ
առողջասցին
-
ժառանգեն,
ապա
թէ
ոչ
-որք
ժառանգեն
խնամ
կալցին
մինչեւ
ի
մահ:
Իսկ
թէայլազգ
իցէ`
կաղ,
կամ
կոյր,
կամ
այսահար`
որ
չիցէանզգայեալ,
կամ
գոտի
որ
չիցէ
բնաւին
ապականեալ,
կամանդամալոյծ
իմաստուն,
եւ
այլք
այսպիսիք,
որ
բաւականգոն
այլօք
սպասաւորօք
զհայրենիս
ժառանգել,
մի'զրկիցին
ի
ժառանգ
լինելոյ.
իսկ
անբաւականքն
այլօքժառանգաւորօք
խնամիցին
մինչ
ի
մահ,
որպէս
ահա'ցուցաւ:
Եւ
զայդ
այդոցիկ
իրաւամբք
գիտեմք
դատաստան.
զի
եւ
ըստ
օրինացն
անարատք
ի
կենդանեացն
ի
սեղանսնելանէին
Աստուծոյ
նուէր,
իսկ
արատաւորքն
հասարակացէին
զենլի:
Այսպէս`
անարատք
հոգւով
եւ
մարմնովԱստուծոյ
լիցին
ընծայ
ի
մարդկանէ
եւ
ժառանգք,
իսկարատաւորքն
մարդկան
անխստելի
են
ժառանգքե: