Ժողովածոյ առակաց Վարդանայ

ԻԳ. ԿՐԻԱՅՔ ԵՒ ԽԵՑԳԵՏԻՆՔ ԵՒ ԱՐԾԻՒ
(23V=21 I)

Ժողովեցան կիրիաքն եւխեցգետինքն. եւ գնացին առ արծիւն եւ ասեն. [ուս]ոյմեզ թռչիլ. ապայ թէ ոչ` մեռցուք առաջի քո. եւ ասեն. ընդէ՞ր է, որ կէսդ թռչուն էք, կէսդ սրընթացք. եւ մեքտկարք եւ ողորմելիք. եւ ասէ արծիւն. արիւն ձեր 'իգլուխ ձեր. զի ես տամ, զոր հացէք. զի յիմացաւ, որհպարտութիւն տարաւ զխելս նոցա. ձայն արար արծիւն. եւ ժողովեցան առ նայ ամենայն թռչունքն. եւ նայտարաւ զնոսա 'ի ծայրս վիմի մի բարձրայգունի, որ էրողորկ. եւ 'ի յոտս նորա խորայձոր եւ քարայկառկառ եւշարեաց . ա. ընդ մէջ կիրիայն եւ զթռչունս. արծիւվերացաւ եւ արար ձայն` զնշան թռչելոյն, զոր յառաջպայման էր եդեալ նոցա. եւ ահայ վերացան թռչունքնյաւթս ըստ սովորութեան իւրեանց. եւ զան տեսեալկիրայիցն` ձայն ետուն միմեանց. եւ ամենայնք գոչեցինզաւրութեամբ եւ ամենայն կարողութեամբ վազեցինզհետ թռչնոցն. եւ ահայ մեծաւ աղաղակաւ եւ որոտմամբիջին յատակս վիմին եւ մանդրեալ փշրեցան 'իքարայկառկառ խորայձորն եւ եղեն գէշ թռչնոցն:

Ցուցանէ առակս . բ. միտք . ա. այս է, զի ամենայն մարդ, որ հպարտանայ եւ յան բանն եւգործն ձեռն արկանէ, որ չէ իւր լայեխ եւ յարմար եւ 'իվեր է քան զիւր կարողութիւնն, նայ սատակի որպէսզկիրիայքն. եւ ա. այս է, զի յաւրն դատաստանին ոսկրոտծանդրայմարմին անզեղջ մեղաւորքն իջանեն 'ի դժոխս, որպէս կապարն իջանէ յատակս ծովուն. եւ արդարքն եւապաշխարեալ մեղաւորքն վերանայն 'ի հանդիպումնտեառն Քրիստոսի եւ մտանեն 'ի յառագաստն հայրական։