ՅԸ.
ՀԱՅՐ
ԵՒ
ԱՇԱԿԵՐՏ
(17
F)
Հայր
մի
շատ
աշակերտ
ունէր.
էկաւ
կրօնաւոր
մի
առ
հայրն
եւ
նայ
զիր
աղօթանոցն
եւ
զիր
արտուկն
եւ
զամէն
պէտք
խցին
փէտատ
եւ
կացին
եւ
զայլ
սպասք
(այսպէս).
զի
մերձ
վանիցն
էր.
եւ
հայրն
յոյժ
կու
սիրէր
զեղբայրն
զայն.
եւ
եղբայրն
եղեւ
յոյժ
սքանչելագործ,
մինչ
զհիւանդս
եւ
զախտաժէտս
աղօթիւք
բժշկէր.
եւ
նախանձեալ
հայրն
ըղրկէց
էրիտասարդ
կրօնաւոր
մի,
թէ
արի
գնայ
'ի
յանապատէս,
թէ
չէ
գամ
զխուցդ
'ի
վերատ
ւի
լցնեմ.
եւ
աշակերտն
զչարն
խափանեաց։
Բ.
եւ
Գ.
անկամ
ղրկեց,
թէ
գնայ
պատասխանի
արայ.
եւ
կու
երթայր,
թէ
հայր
կու
հարցանէ,
թէ
ոնց
կայս
'ի
մին[ո]ւթենէ.
եւ
յորժամ
տեսաւ
հայր,
թէ
չէր
'ի
երթալ,
եւ
բարկացեալ
ինքն
ելեալ
գնայր
եւ
աշակերտն
յառաջ"լ
ասաց,
թէ
հայր
'ի
տես
կու
գայ.
եւ
յարուցեալ
էառ
խունկ
եւ
գնաց
'ի
դէմ
եւ
անկաւ
'ի
յոտն
հօրն
եւ
թողութիւն
խնդրէր.
եւ
հայրն
զարմացաւ.
եւ
զաշակերտն,
որ
զխաղաղութիւն
սերմանեաց,
էր
դիր
հայր
եւ
ինքն
աշակերտեցաւ
նմա։