Ժողովածոյ առակաց Վարդանայ

ՃԾԷ. ՍԱՆ ԳԱԲՐԻԷԼ ՀՐԵՇՏԱԿԱՊԵՏԻ
(157 V=148 I)

Այր մի կար կարի խիստ աղքատ, անոք եւ անկարեւոր եւ անայցելու. եւ էր այրն այնբնութեամբ բարի եւ գործովք բարի. եւ յորժամ որդիեղեւ նմայ, առաւել աղքատութենէն մարդ չերթար 'իտուն նորա եւ կամ կնքայհար լինար. որ այն աղքատնզտղայն կնքէր եւ 'ի սան տար։ Յանժամ աղքատն այն ասաց'ի միտս իւր, թէ վարդապետք եւ ամենայն գիրք ասեն, թէԱստուած զաղքատն եւ զտնանկն եւ զպանդուխտքն սիրէ. եւ ելեալ գնար 'ի տանէն եւ ասէր 'ի միտս իւր. թէճշմարիտ է, որ Աստուած զաղքատն սիրէ, նայ ինքն հոգայզիս։ Եւ յանժամ երեւեցաւ նմայ պայծառայկերպ այր մի'ի ճանապարհն եւ ասաց ընդ աղքատն եւ ասաց, թէ ո՞ւրերթաս. եւ իստիպեաց զաղքատն ասել զպատճառն. եւաղքատն ասաց զճշմարիտն. եւ ասաց լուսաւոր այրն, թէդարձիր. ես առնում 'ի սան եւ լինիմ կնքայհար քոյտղային. եւ աղքատն ասաց, թէ ինձի արդարայդատկնքայհայր պիտի, որ մարդ երես չէ անէ կամ աղքատ կամհարուստ ոչ ասէ, այլ զամէն հաւասար տեսնէ, զաղքատ, զհարուստ, զթագաւոր, զպարոն, զմեծ եւ զփոքր` զամէնհաւասար տեսանէ. բայց ինձ ասայ, թէ դու ո՞վ ես. եւիբրեւ կարի իստիպեաց զլուսայկերպ այրն. եւ ասացլուսայկերպ այրն. ես եմ Գաբրիէլ հրըշտակապետն. ասացաղքատն, թէ քան զքեզ կնքայհար պիտի իմ որդոյն. որ ոչթագաւոր կասես եւ ոչ պարոն եւ ոչ իշխան եւ ոչհարուստ եւ ոչ աղքատ եւ ոչ մեծ եւ ոչ փոքր. զամենեցուն հոգին հաւասար միայպէս կոյ առնես. եւգնաց եւ եղեւ կնքայհար։ Եւ յորժամ եղեւ կնքայհար, ասաց. յայսմ հետէ պիտի փարթամ եւ հարուստ լինիս. զիշատ համբերեցիր աղքատութեան եւ գոհացիր Աստուծոյ։Եւ ել յաւուր միում գնաց 'ի լեառն բերել փայտ վասնտան իւրոյ 'ի պէտս վառելոյ եւ ետես. զի գալն գիհ միբերեալ էր եւ կերեալ մին ոչխար եւ գնացեալ. եւ տէրոչ կար. եւ առեալ էբեր ծախեաց եւ փարթամացաւ. եւ մինաւր այլ գնաց 'ի գետն լուանալ զերեսն իւր եւ գտեալքրձով գանձ եւ այլ փարթամացաւ. եւ մին գիշերնննջեալ կար, ետես. զի շուն ունէր մի պարկ գանձով, 'իմէջ մեծայգին ակունք եւ մարգարիտ, եւ նայ ձայնեացեւ չեխ ասաց շան. եւ շուն ձգեց զպարկն եւ փախաւ. եւգնաց այրն եւ էառ զպարկն, եւս առաւել փարթամացաւաղքատն այն:

Ցուցանէ առակս, թէ ովաղքատութեան համբերէ եւ գոհութիւն տայ Աստուծոյ, նայ պիտի զնայ Աստուած փարթամացուցանէ կամ յայսդէնս կամ յանդէնս. որպէս զՈբ եւ զԱբրահամ եւ զալքնամենայն, որ համբերեցին եւ գոհութիւն ետունԱստուծոյ. եւ ասեն գեղջուկ բառով, թէ յերբ մարդոյնտոլւաթն տոլւաթն գայ եւ բերէ, նայ գալն գիհն բեր[է]եւ գետն զգանձն, շունն գայ եւ զպարկն բերէ. այս անառակն է, որ ասեն։