Ժողովածոյ առակաց Վարդանայ

ՃԺԲ. ԱՂՈՒԵՍ ԵՒ ԱՒՁ
(112 V=110 I)

Աղուէսն եւ աւձն եղենեղբարհք. գնացեալ առին գետի մի. եւ ասաց աւձն ընդաղուէսն. ո՞վ եղբար, դու անցանիս զջուրն. եւ եսզի՞նչ անցանեմ. ասաց աղուէսն. եկ փաթուտեց 'ի վիզս. եւ յորժամ 'ի խորն գետին հասին. աւձն զերեսն 'ի յետտարաւ եւ կամէր խայթել զաղուէսն. եւ աղուէսնյիմացաւ զայն եւ ասաց ընդ աւձն. ո՞վ եղբար. զերեսդ 'իյետ ի՞նչ տարար յերեսէս. ասէ աւձն. կամիմ խայթելզքեզ, որ մեռանիս. ասէ աղուէսն. բեր համբուրեմզերեսսդ. որ սիրոյ փափաքս անցանի հանց, որ խիստ սէրունիմ ընդ քեզ. եւ կամեցաւ եւ եբեր զերեսսն. եւաղուէսն էառ զվիզն 'ի բերայն եւ այլ ճար ոչ կարխայթելոյ. եւ յորժամ անցաւ աղուէսն յանկուս, սատակեցաւ աւձն. եւ ձգեաց զնայ 'ի գետին եւ թաթովնողորդեաց զաւձն եւ ասէ. դեռ եղար ուղորդ, եղբար:

Ցուցանէ առակս, թէ զմարդնփորձել պիտի, որ նենգաւոր չէ լինի աւձուպէս եւ ապայսիրելութիւն դնել 'ի հետն. զի սատանայ եւ նենգաւորմարդն եւ չարն եւ անհաւատն եւ աներկիւղն մեկ է, որխաբեն։