ՃԾԹ.
ՄԵԾԱՏՈՒՆ
(159
V)
Էր
մեծայտուն
մի
խիստփարթամ,
որ
ունէր .
Գ.
որդի
կարգած
եւ
ունէր
շատ
ոսկիեւ
արծաթ
եւ
շատ
գեղորեայք
եւ
ագարակ
եւ
շատ
մլքերջաղացնի
եւ
այլ
շատ
մլքեր։
Եւ
յաւուր
միում
անցանէրընդ
շուկային
մջովն
եւ
էառ
զհոտ
տապակի,
որ
էխորովու.
կարի
խիստ
մտացն
ասաց.
որ
'ի
հոտոյն
էառ.
եւխիստ
ծերացեալ
էր.
եւ
ոչ
կարաց
հանդուրժել
եւ
քանիոր
ապրեր
էր,
'ի
շուկային
կերակրոյն
չէր
կերեալ.
գնաց
'ի
տուն
եւ
ետ
բերել
գէր
գառ
մի
եւ
ասաց
յորդիքնեւ
'ի
կինն
եւ
'ի
հարսներն
զպա[տ]ճառն,
որ
մտացն
ասաց'ի
շուկայն.
եւ
եդին
զխորովուն
վասն
ծեր
հաւրնիւրեանց.
եւ
յորժամ
եփեցաւ
խորովուն
եւ
եկն
սիրելիհուր
մի
'ի
տուն.
եւ
բերին
զխորովուն.
եւ
կերան
եւմոռացան
զծեր
հարն
իւրեանց։
Եւ
յորժամ
եկն
ծերմեծայտուն
եւ
ասաց,
թէ
թէզ
բերէք
զխորովուն.
սիրտսկոյ
թալկտի
եւ
կոյ
տապի.
եւ
փոքր
հարսն
զմատն
'իդիմացն
էխած.
եւ
յանժամ
գիտացաւ,
որ
մոռացեալ
էինզինքն.
եւ
ասաց
'ի
միտս
իւր,
թէ
մինչ
կենդանի
եմ
եւբազում
անգամ
ասացի
որդոց
իմոց
եւ
կնոչս,
հարսներուս,
թէ
ինձ
համար
է
այս
խորովուս
եւ
զիսմոռցան.
ապայ
յետ
մահման
իմոյ
բնաւ
զիս
մտաւք
այլ
ոչպիտի
ձգեն.
եւ
ասաց
ինքն
իւրեն,
թէ
զինչ
ունիս,
վաճառեայ
եւ
տուր
աղքատաց,
որպէս
աւետարան
հրամայէ.
եւ
ունիցիս
գանձ
բազում
'ի
յերկինս,
որ
գող
ոչմերձանայ
եւ
ոչ
ցեց
եւ
ուտիչ
ապականեն:
Ցուցանէ
առակս,
թէ
մարդ
քանիյիւր
ձեռացն
գայ,
նայ
իւր
հոգոյն
պէտ
թող
ինք[ն]
անէ.
թէ
չէ`
յետ
իւրէն
որդիքն
եւ
կին
եւ
հարսներն
եւամենայն
ժառանգորդք
զմեռելն
շուտ
պիտի
մոռանայն,
որպէս
ասէ
Դաւիթ
մարգարէն,
թէ
ժամանակի
որպէս
տացիքուն
սիրելեաց
իւրոց,
ժառանգութիւն
առն
որդիք
են,
այն
է
պտուղ
յորովայնի
իւրոյ.
եւ
Քրիստոս
հրամայէ,
թէ
վաճառեցէք
զինչս
ձեր
եւ
տուք
աղքատաց.
եւ
որողորմի
աղքատին,
փոխ
տայ
Աստուծոյ
եւ
յԱստուծոյառնու։
