Ժողովածոյ առակաց Վարդանայ

ՃԼԶ. ՍԻՐԵԼԻ
(136 V=129 I=137 ag)

Էր այր մի եւ ունէր կարիխիստ սիրոյն սիրելի մի. եւ գնաց այրն 'ի գինարբուսն'ի մլճիս. եւ սիրելին անդ ոչ էր. եւ իբրեւ եղեւ խորինգիշեր, յիշեաց սիրելին զսիրելին իւր եւ գնաց առսիրելին 'ի գինարբուսն 'ի մլճիսն. եւ մեծարեացսիրելին առ ինքն եւ նստաւ. եւ անդ նոր եկեալսիրելոյն` . Խ. մարդ կար` ամէն գաւաթ տուին. եւսիրելին ոչ ետ. զի կարի խիստ հարբեցաւ, խնայեաց 'ինայ. եւ յորժամ անկեալ 'ի գինոյն արբեալ, առեալսիրելին 'ի շալակն իւր եւ երթար տանէր զնայ 'ի տունիւր եւ ասաց, թէ դու ո՞վ ես, որ տանիս զիս. եւ նայասաց. զիս ոչ ճանաչե՞ս, եղբար. եւ յայնժամ գիտաց, որսիրելին էր. յանժամ ասաց, թէ ամէն ինձ գաւաթ տուինեւ դու ոչ. սկսաւ տալ 'ի վերայ գլխին եւ ծըծեացմինչեւ 'ի տուն. եւ սիրելին ոչ էթող մինչեւ 'ի տունեւ պառկեցուց զնայ եւ անկողնովն ծածկեաց. եւ յերբլուսացաւ, իմացաւ զեղեալն եւ ամաչէր եւ ասաց կնոչն. զենենք զուարակն եւ բերենք զմեր սիրելի եղբարն եւպատուենք:

Ցուցանէ առակս, թէ մարդ . Ա. հետով կամ Բ. կամ Գ. եւ քանի սիրելին զսիրելունզճաւրն վերձցնէ, նայ յետինն խէր պիտի լինի. եւյորժամ գնաց առ սիրելին մեծարել 'ի տուն եւ անկաւյոտն եւ ասաց. ո՞վ իմ եղբար, մի մեղադրեր ինձ. եւասաց միւս սիրելին, թէ` ո՞վ եղբար, համբերելով լինի, որ չարն 'ի բարին դառնայ եւ լինի զուարակն պարարակ։