Ժողովածոյ առակաց Վարդանայ

ԺԶ. ԳԱՌՆ ԵՒ ՓՈՂԱՀԱՐ ԳԱՅԼ
(16 V=14 I=8 A)

Գառ մի ցանկալի կար 'ի փարախմի. եւ ահայ էմուտ գալն, առ զնայ, զի կերիցէ. եւ նայանկաւ յոտս նորա [եւ] ասէ. Աստուած ետ զիս 'ի հրամանսքո. ապայ ողորմեայ ինձ եւ հար զփողս քոյ. եւ լսեմ, զիլցցի ցանկութիւնս իմ. քանզի լուայ 'ի հարց իմոց, թէսաստիկ փողայհարքն են ազգն գալոց. եւ նայ հաւատացանդէպ բանին եւ կնկզեցաւ եւ մի բերան գոչեաց. եւահայ զարթեալ շունքն եւ խածատեցին. եւ փախեալ եւելեալ նստաւ նայ 'ի բլուր մի. լալով կոծէր զանձն իւրեւ ասէր, թէ արժան եմ ես այս վիշտացս. եւ արդ ո՞յարար զիս փողայհար. զի ես հանապազ մսայգործ էի:

Ցուցանէ առակս, թէ շատիմաստուն մարդիք խաբուին եւ լսեն անդէպ բանից եւյետոյ ապայշաւեն, որպէս գալն, եւ շատ ձեռն արկեն 'իգործ եւ 'ի բան, որ չէ իւրեանց նման` պատշաճ. եւանկանին 'ի նեղութիւն։